#1 Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει ιδιαίτερα, όμως ταιριάζει στις δικές μου σημερινές σκέψεις και ήθελα να το πω. Σήμερα είναι η κηδεία της γιαγιάς μου. Η γιαγιά μου πάντα φερόταν στη μαμά μου έτσι όπως περιγράφεις, πάντα τη μείωνε και της μιλούσε άσχημα. Η μαμά μου κουβαλούσε τεράστιο βάρος με τη σχέση τους, μια ζωή τη θυμάμαι να λέει, γιατί εμένα η μανούλα μου δε μ' αγαπάει. Όμως ότι και να γινόταν βασιζόταν πάνω της, γιατί ήταν η μάνα της, και "ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται ποτέ". Και τώρα που την έχασε είναι καταρρακωμένη. Συζητήσαμε πολλά πράγματα αυτές τις μέρες που χάναμε τη γιαγιά,γι' αυτό η ερώτηση σου με έκανε να θέλω να πω κι εγώ τι πιστεύω.Πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθήσεις, στο βαθμό που μπορείς, να συγχωρήσεις τη μαμά σου. Να μην κρατάς μέσα σου κακία (που νομίζω πως δνε κρατάς) αλλά και να μην επηρεάζεσαι τόσο από αυτά που σου λέει. Ό,τι και να κάνεις, είναι μαμά σου, δεν αλλάζει, δεν είναι μια φίλη που μπορείς να ξεκόψεις, γι' αυτό το καλύτερο που μπορείς να προσπαθήσεις είναι να το δεχτείς μέσα σου και να τη συγχωρήσεις. ΥΓ. Η μαμά μου, όλη την αγάπη που δεν πήρε από τη δικιά της μητέρα, μας την έδωσε σε overdose. Ευτυχώς κατάφερε παρά το προβληματικό περιβάλλον που μεγάλωσε να είναι ένας πολύ ισορροπημένος άνθρωπος. Είμαι σίγουρη πως θα γίνεις εξίσου καλή μαμά.