Δράττομαι της ευκαιρίας του εξαιρετικά ενδιαφέροντος σχολίου σας για να σχολιάσω το εξής. Το όλο ζήτημα με την ΛΟΑΤ κοινότητα ήταν η προεκλογική υπόσχεση για τα δικαιώματα. Όμως καθώς λέτε "Ποιός λογικός άνθρωπος θα πίστευε ότι μια δραχμή, με κλειστές τις αγορές λόγω αθέτησης πληρωμών, θα ήταν σαν τη δραχμή του 1990; Λογικός όχι, αλλά παράλογοι υπάρχουν πολλοί." Ο Σύριζα "πούλησε" το αφήγημα της σκληρής αντίστασης στους δανειστές, που διαφαινόταν ότι μόνο με έξοδο από την Ευρωζώνη (και άρα δραχμή) θα είχε κάποιο νόημα (καταστροφικό στην εξέλιξή του μεν, λογικό ως προς την συλλογιστική δε). Επομένως ήταν η ΛΟΑΤ κοινότητα παράλογη που τους ψήφισε και που όπως λέτε "ακτιβιστές ΛΟΑΤ ήταν παθιασμένοι με τον Συριζα"?Σε καμμία περίπτωση! Δεν στέκει ούτε λογικά, ούτε στατιστικά μια τέτοια υπόθεση. Η ΛΟΑΤ κοινότητα ψήφισε ενώ ταυτόχρονα αμφέβαλλε (όπως εσείς ο ίδιος) για την οικονομική πολιτική του Σύριζα και την επιτυχία της, ακριβώς γιατί θεωρούσε ότι τουλάχιστον στην δικαωματική ατζέντα θα έβλεπαν εφαρμοφή και ανακούφιση. Ψήφισαν δηλαδή όπως ψηφίζουν και πολλές άλλες κατηγορίες ψηφοφόρων, όπως πχ. οι συνταξιούχοι, οι δημοσιουπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, με βάση τι θεωρούν ότι θα τους "ανακουφίσει". Προς θεού, δεν κατηγορώ την ΛΟΑΤ κοινότητα -με τέτοια αντιμετώπιση που έχει φαντάζομαι η απελπισία για την ανισότητα κυριαρχεί. Παίρνω όμως αυτό το γεγονός για να αναδείξω ακόμα πιο ανάγλυφα μια χαρακτηριστική πολιτική τακτική. Θυμάστε τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου που υποσχόταν ελαφρύνσεις στην αντιμετώπιση των τοξικομανών? Λέτε να τον έπιασε ο πόνος ξαφνικά για τους τοξικομανείς? Κι όμως το είχε κεντρικό σύνθημα. Απλούστατα απέβλεπε στους ψήφους των (αρκετών) οικογενειών που δυστυχέστατα έχουν μέλη που βασανίζονται από τις εξαρτήσεις. Το ίδιο και εδώ, με τους ΛΟΑΤ. Η τεχνική είναι απλούστατη και πολλά και νεοπαγή κόμματα και σχηματισμοί την εφαρμόζουν και θα την εφαρμόσουν στον προεκλογικό πυρετό. Εντοπίζω μια ευαίσθητη, απελπισμένη ομάδα στην οποία δεν έχει δωθεί σημασία από τους προηγούμενους και που είναι ανικανοποίητη, της υπόσχομαι πράγματα που γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να γίνουν (για Χ λόγους, που προσωπικά δέχομαι ότι έχετε δίκιο ότι είναι αγκυλώσεις) και όταν πλέον έρθω στην εξουσία κάνω ότι δεν ήξερα, δεν ρώταγα, "συγγνώμη λάθος". Το κόλπο είναι παλιό κι αυτή η ρημάδα η κοινωνία μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά, της μη ανεκτικότητας συμπεριλαμβανομένης. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί πολιτικοί λειτουργούν με την ως άνω τεχνική. Επειδή μαζί με την μη εκπλήρωση των υποχέσεων-"τυράκι" όμως συνηθέστατα συμπαρασύρουν όλο το εκλογικό σώμα στην καταστροφή με τις αποφάσεις τους σε άλλα, γενικότερα ζητήματα, το διακύβευμα για το εκλογικό σώμα (κι αυτό απαιτεί τεράσστια ωριμότητα και ίσως μια κάποια πολυτέλεια) είναι να αντισταθούν στο να ψηφίσουν αυτόν που τους υπόσχεται πράγματα σχετικά με το θέμα που τους "καίει" και τους "τσουρουφλίζει" και αντίθετα να εστιάσουν αλλού. Πού? Οφείλουμε να ψηφίσουμε αυτόν που έχει σαφή, πραγματιστική, ρεαλιστική και -κυρίως- εφαρμόσιμη- λύση για την οικονομία της χώρας και την επανεκκίνηση της πραγματικής αγοράς. Και όλα τα άλλα θα μπορέσουν, ηθικού ύψους των κυβερνόντων επιτρέποντος, να ακολουθήσουν. Αλλιώς σε ανελεύθερα καθεστώτα τύπου Λαϊκής Δημοκρατίας ή Φασισμού και σε εθνικολαϊκιστικά, αποκλείεται να γίνει και τίποτα καλό προς αυτήν την κατεύθυνση, εξυπακούεται.Ναι, κι εγώ ακόμα τον/τους ψάχνω...