#7 Φοβερή απάντηση, και ειδικά το κομμάτι με τα χρήματα μου άρεσε πολύ. Γενικά, τις τελευταίες μέρες, α,μπα έχεις δώσει ρέστα, η μία απάντηση καλύτερη από την άλλη, και δεν έχω και τί να γράψω :P .Αυτά που θέλω να προσθέσω για την 7 είναι τα εξής: Είναι λίγο σαν την ιστορία με τον πατέρα, το γιό και το γαϊδούρι (ας μην τη γράψω), το συμπάρασμα πάντως είναι πως όλοι έχουν δίκιο, και ταυτοχρόνως όλοι έχουν άδικο. Πράγματι, η αδερφή σου περιγράφεις πως περνάει πολύ άσχημα, και σίγουρα έχει ανάγκη υποστήριξης και συμπόνοιας. Όμως μήπως αυτό σημαίνει ότι η ξαδέρφη σου δε φθείρεται ζώντας σε μία κατάσταση όπου ξυπνάει από κλάμματα τα βράδια; Φυσικά και κακώς το (όποιο) σκυλί αφήνεται να κοπρίζει σε δημόσιο χώρο. Όμως γιατί και πώς αυτό να (πρέπει) να συνδέεται με τις απόψεις τις για το αν θέλει παιδί ή όχ η ξαδέφη σου, ή αν το παιδί της είναι το σκυλί της, ή να γίνεται ένα είδους σύγκρισης στυλ "πρώτα σκέψου το παιδί μου/τη μάνα μου/την αδερφή μου και μετά το σκυλί σου (και τον εαυτό σου)."Αγαπητή φίλη, όσο και αν η κατάσταση που ζεις είναι άσχημη, δεν πάει έτσι. Καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό, και ειδικά σε τόσο στενά και εκτεταμένα οικογενειακά περιβάλλοντα, αν δεν υπάρχει ενεργή στάση κατανόησης και αλληλοβοήθειας από τον ένα προς τον άλλο (αν όχι από όλα τα μέλη, από τα περισσότερα), η κατάσταση γίνεται, ακριβώς όπως περιγράφει η Λένα και ο Σαρτρ, κόλαση. Υπάρχει κατά τη γνώμη μου καλός λόγος που με την αστικοποίηση και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου το μοντέλο της εκτεταμένης οικογένειας (παπούδες-θειαδες-μαμάδες-παιδιά όλοι στο ίδιο σπίτι-α) ξεκίνησε να εκλείπει, και ο λόγος είναι, πέρα από τους περιβαλλοντικούς/αντικειμενικούς παράγοντες, και οι ψυχολογικοί. Συγκεκριμένα: ακριβώς το γεγονός πως είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο να συνυπάρξεις με ανθρώπους που ιδιοσυγκρασιακά μπορεί να μη σου ταιριάζουν, και δεν επέλεξες, για μια ζωή, σε κατάσταση στοιχειώδους ισορροπίας και ειρήνης. Οι "δικοί σου" γίνονται όχι το καταφύγιο, αλλά το κλουβί σου, και ένας σκύλος (για τον οποίο στην τελική αφού ζείτε όλοι μαζί στην ίδια πολυκατοικία, μπορούσατε να φροντίσετε με πρόγραμμα, έτσι ώστε και να μην είναι βαριά και χρονοβόρα η φροντίδα για τον καθένα, και να μην έχετε ακαθαρσίες στα πόδια σας), γίνεται αίτιο να εξερεθιστεί κάθε είδους κόμπλεξ, παράπονο από τον ένα προς τον άλλο, και θυμός.Και, ναι, σε τέτοιες περιπτώσεις, το μόνο που μπορεί να βοηθήσει, συμφωνώ, είναι να πάρεις τις αποστάσεις σου, με όποιο τρόπο κρίνεις, διότι είναι προφανώς αδύνατο να αλλάξεις προς τις προσδοκίες σου το περιβάλλον. Είτε τα βλέπεις σωστά και έχεις δίκιο, είτε τα βλέπεις λάθος και έχεις άδικο.
