pasmi, πάνω σ' αυτό που αναφέρεις, ο ψυχοθεραπευτής Wayne Dyer λέει ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τις ατελείς ικανότητές μας, όχι απαραίτητα γιατί έτσι μόνο μπορούμε και να τις βελτιώσουμε (γιατί μπορεί να μη μας ενδιαφέρει να τις βελτιώσουμε - αυτό είναι θέμα απόφασης του ατόμου. Και από την άλλη, μπορεί, ακόμα και να το θέλουμε, ακόμα και να δουλέψουμε, πάλι να μην καταφέρουμε ποτέ να τις βελτιώσουμε.). Αλλά γιατί πρέπει οπωσδήποτε να μάθουμε, να δεχτούμε και σταδιακά να κατανοήσουμε ότι είμαστε όλοι ατελείς ως άνθρωποι. Και ότι οι ατέλειές μας είναι μέρος της φύσης μας, του εαυτού, της προσωπικότητας και άρα της γοητείας μας. Η αυτο-εκτίμηση δεν χτίζεται μόνο κοιτώντας τις υπεροχές των ικανοτήτων μας, αλλά κυρίως αποκτώντας τη δυνατότητα να κοιτάμε χωρίς αισθήματα κατωτερότητας τους τομείς στους οποίους δεν τα καταφέρνουμε και δεν κερδίζουμε επαίνους από τους γύρω μας. Ότι όπως ένα παιδί του λέμε μπράβο ακόμα κι όταν κάνει μια μουτζούρα σε ένα χαρτί αντί για ένα σπουδαίο σχέδιο, θέλοντας να το επιβραβεύσουμε για την απόπειρά του να δημιουργήσει κάτι (έστω εντελώς ασήμαντο) και όχι να το αποθαρρύνουμε και να το γεμίσουμε ανασφάλειες - και αυτο το κάνουμε χωρίς να περιμένουμε ότι αργότερα θα γίνει καλός ζωγράφος -, έτσι και για τον εαυτό μας οφείλουμε να μην υποτιμούμε την κάθε μας προσπάθεια ανεξαρτήτως επιτυχίας ή αποτυχίας, αλλά να την χαιρόμαστε και να είμαστε περήφανοι για αυτήν. Εμείς βάζουμε τα δυνατά μας και κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε τη δεδομένη στιγμή γιατί αυτό επιθυμούμε και μας εμπνέει. Η επιτυχία ή η αποτυχία του εγχειρήματός μας πολύ λίγο έως καθόλου πρέπει να μας απασχολεί.Varaw myges*, για τις ζημιές και τη γοητεία δεν ξέρω αν έχει πει κάτι ο επιστήμων. (lol) Αλλά υποθέτω ότι θα οφείλεται σε άλλου είδους αιτίες, όπως ελλειμματική προσοχή or something.