Διαβάζοντας την -το δίχως άλλο με κουράγιο ειπωμένη- εξομολόγησή του, θαρρώ η παραδοχή "Μπορώ να σου πω ότι το προκάλεσα κιόλας φουλ ερωτευμένος με έναν τύπο που μου είχε ξηγηθεί ότι είναι οροθετικός αλλά εγώ τον ήθελα μέσα μου, να μοιραστώ ακόμα και την αρρώστια του" δεν αναφέρεται τυχαία. Σε μένα τουλάχιστον (μόνο σε μένα άραγε, κρίνοντας από τα σχόλια των άλλων αναγνωστών;) είναι μια αναφορά στον Cyril Collard και τις Nuits Fauves του...εκεί στα early 90s, τα μακρινά. O Collard φυσικά πέθανε όταν τα πράγματα ήταν πολύ πιο άγρια, ο Θεοδωρόπουλος ζει. Αυτή η (πανάρχαια) πεποίθηση ότι ο έρωτας, η αναγεννητική δύναμη της ζωής, νικά ακόμα και τον θάνατο, έχει ένα μεγαλείο μέσα της. Ιδιαίτερα όταν το παιχνίδι το παίζεις με τον εαυτό σου, ρισκάροντας μόνο τον δικό σου θάνατο. Τον καταλαβαίνω... Και εν τέλει χαίρομαι που η σύγχρονη τεχνολογία και φαρμακολογία (που τόσο χτυπιέται συνομωσιολογικά ως Big Pharma) κατόρθωσε να τον έχει καλά για να μπορεί να ομολογήσει και αυτό το σημείο. Kι όπως θα έλεγε κι ο Collard, ο ange sauvage...Et puis moi. L'ange sauvage,Serrant le corps d'une gazelle brûlante,J'attends de la colère des DieuxOu de la beauté des diablesQu'elles envahissent mon monde mourant,Qu'elles extirpent la pourritureDes pores de ma peau sirupeuseEt la jettent en pâtureAux chiens du port,Leur poil comme un duvet de misèreCaressé par les mains rugueusesDes marins pressés par le temps.
