Σε μια εποχή που η κατάθλιψη ως ασθένεια, αλλά από την άλλη και η κατάθλιψη ως καραμέλα μαστίζουν, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να κατανοήσουμε και να μπορούμε να συζητήσουμε για το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα που εγώ εξέλαβα από το συγκεκριμένο άρθρο. Σχετικά με τον Cobain, το υπόλοιπο club των 27 και όχι μόνο, η οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, μαζί όμως και οι καταχρήσεις, η απίστευτη δόξα, το χρήμα...όλα συντέλεσαν στην καλλιτεχνική δημιουργία και αναπόφευκτα λειτουργούν μέχρι σήμερα συμπληρωματικά στο μύθο που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτές τις προσωπικότητες. Τώρα, ποιός χάραξε το δρόμο, ποιός ήταν ιδιοφυία και ποιος έκανε καλύτερη μουσική, είναι θέματα υποκειμενικά.Φυσικά καμία ψυχική ασθένεια δεν είναι χάρισμα. Καμία αυτοκτονία δεν είναι ρομαντική. Είναι όμως χάρισμα να καταφέρνει κάποιος να δημιουργεί μέσα από μια τέτοια κατάσταση, πόσο μάλλον να αφήνει τοσο "ηχηρά" το προσωπικό του στίγμα σε αυτό τον κόσμο.