Μπορείς να ερωτευτείς με πολλούς-πολλούς τρόπους. Από την Άννα Καρένινα και το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, που γαλούχησαν το σύγχρονο χόλυγουντ, ως τους αρχαίους θεούς της ελληνικής μυθολογίας, που ενέπνευσαν ιστορίες αχαλίνωτου σεξ σε μορφές ζώων (Λήδα και Δίας), βροχής (Δανάη και Δίας), δέντρων (Δάφνη και Απόλλων), και δεν ξέρω γω τι άλλο, ως τα παιδάκια στο σχολείο που τρώνε για χρόνια μαζί την τυρόπιτά τους, μεγαλώνουνε και μένουν αιωνίως ερωτευμένα (α λα Peppermint). Με τον ίδιο τρόπο, κάποιος μπορεί να ερωτευτεί μετά από ένα καλό κρεββάτι, μετά από ένα μοίρασμα μιας κοινής δραστηριότητας, και γιατί όχι μέσα από τα χρήματα του αγαπημένου του (αν είναι όντως άνθρωπος που βάζει το χρήμα πάνω από κάθε τί στη ζωή του-κοίτα τί έπαθε η Βίβιαν με τον Ρουσουνέλλο στο "Κάτω Παρτάλι"). Ναι, ξέρω, μπορούμε εδώ να κάνουμε μία θεωρητική συζήτηση για το "τί εστί έρωτας", όμως ειλικρινά θεωρώ κάπως ανόητο να βάζουμε τη ζωή μας σε τέτοια στεγανά. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ισχύουν για εμάς σε όλη μας τη ζωή, που δεν είναι σίγουρο, (ποιός ξέρει, μπορεί να έρθει η μέρα για σένα να κάνεις καταπληκτικό σεξ με έναν άγνωστο, και μετά να θεωρείς άτυχο όποιον δεν του έχει συμβεί), σίγουρα δε μπορούμε να ξέρουμε τί συμβαίνει στην καρδιά και το κεφάλι του καθενός....