Δεν μπαίνω στη διαδικασία να σχολιάσω την παρουσία της τίγρης και οποιουδήποτε ζώου σε ψυχαγωγικές παραστάσεις. Όσον αφορά την αντίδραση του εκπαιδευτή, όμως, την βρίσκω πολύ σωστή. Και όποιος εξοργίζεται, μάλλον δεν έχει ζήσει ποτέ με ζώα. Έχει απόλυτο δίκιο ο άνθρωπος, τα ζώα αντιλαμβάνονται την αδυναμία και επιτίθενται. Η απόλυτη προτεραιότητά του ήταν να κρατήσει τις άλλες τίγρεις μακριά και να προσπαθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε να επαναφέρει την τίγρη που είχε πάθει την κρίση (πανικού κατά πάσα πιθανότητα κι ας λένε). Στο σπίτι είχαμε γάτες που μεγάλωναν μαζί από μωρά και ήταν πολύ αγαπημένες, έτρωγαν από το ίδιο πιάτο, κοιμόντουσαν αγκαλιά, κι όμως όταν ο ένας αρρώστησε, η άλλη άρχισε να τον αγριεύει, να τον αποφεύγει και να του επιτίθεται με κάθε ευκαιρία. Σκέψου τι θα έκαναν οι τίγρεις. Καλές και απαραίτητες οι ευαισθησίες, αλλά να έχουμε και λίγη αίσθηση της πραγματικότητας.