Που λες Άρη, όταν ήμουν παιδί η μητέρα μου δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει από επαίτη και να μην μου δώσει λίγα ψιλά να του δώσω. Και να σου πω την αλήθεια, κοιτάζοντας πίσω πλέον αντιλαμβάνομαι πως μάλλον δεν μας περισσεύανε κιόλας. Μεγαλώνοντας έχω μπει σε όλη αυτήν την φιλοσοφία ότι είναι λάθος να δώσεις στους επαίτες γιατί κάποιος τους εκμεταλλεύεται και έτσι όσο σκληρό και να είναι εκείνη την στιγμή να τον αγνοήσεις, εν τέλη κάνεις καλό μειώνοντας την εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών σαν σύνολο. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν έχω καταφέρει να περάσω μπροστά από κάποιον που μου ζητά χρήματα στον δρόμο χωρίς να αναρωτηθώ αν κάνω πράγματι καλό εκείνη την στιγμή ή αν απλά αγνοώ έναν άνθρωπο σε ανάγκη. Κάθε φορά και για αρκετή ώρα, έχω την εικόνα του και τα λόγια του στο μυαλό μου και το στομάχι μου είναι σφιγμένο. Η μητέρα μου ήταν ένας απλός άνθρωπος και ζούσε σε ένα πιο ξεκάθαρο κόσμο. Στην εποχή μας όλα είναι πιο δύσκολα και πολύπλοκα. Εν τέλη έχω αποφασίσει πως είναι πιο ηθικό να δώσω στο Χαμόγελο του παιδιού παρά απευθείας σε επαίτες και το εφαρμόζω, αλλά το σφίξιμο στο στομάχι μου δεν λέει να φύγει.