Όπως έγραψα και παραπάνω, εργάζομαι στο σπίτι και έχω δύο μικρά παιδιά. Δεν ξέρω κατά πόσο όσοι αντέδρασαν στο σχόλιό μου μπορούν να αξιολογήσουν 100% τι σημαίνει αυτό, αλλά απαντάω εδώ επειδή αναφέρονται οι ώρες κοινής ησυχίας. Λοιπόν, οι ώρες κοινής ησυχίας προφανώς και δυσκολεύουν ανθρώπους που έχουν το, ας πούμε, πιο "παραδοσιακό" ωράριο. Αλλά για μένα το πρόβλημα δεν περιορίζεται εκεί. Τα παιδιά δεν έχουν καν ωράριο. Εγώ έχω ελεύθερο ωράριο, και η απαραίτητη για τη δουλειά μου αυτοσυγκέντρωση γίνεται ήδη κομματάκια από τις ανάγκες των παιδιών - και δε νομίζω να είμαι ο μόνος με παιδιά και δουλειά στο σπίτι και μη συμβατικά ωράρια. Την αυτοσυγκέντρωσή μου την κτίζω ανά πέντε λεπτά και θεωρώ πολύ λογικό να κλείνω αυτομάτως το τηλέφωνο ή και να βρίζω όταν επιμένουν - ειδικά μετά τις πρώτες 200 κλήσεις. Και όχι, δεν έχω την πολυτέλεια να κλείνω το τηλέφωνο ή να μην απαντάω κλήσεις από μη δεδομένα ύποπτους αριθμούς. Δεν κατακρίνω κάποιον που πιάνει μια δουλειά λόγω ανάγκης, κατακρίνω όμως το να πέφτει κανείς από τα σύννεφα για τις συνέπειες της δουλειάς του στους άλλους. Το να ενοχλείς ανθρώπους για των οποίων τη ζωή και τις ανάγκες δεν γνωρίζεις τίποτα απολύτως στον ιδιωτικό τους χώρο είναι καταπιεστικό, ανήθικο και πρέπει να απαγορευτεί - ανεξαρτήτως ωρών κοινής ησυχίας. Και είναι και διεστραμμένα ατελέσφορο από άποψη μάρκετινγκ.