#4 Το πολύ ωραίο άρθρο που λίνκαρε η Α, μπα περιγράφει την άλλη πλευρά του νομίσματος "δεν αποδέχομαι το παιδί μου". Η "παλιά" σχολή έλεγε ότι όταν κάποιος γονιός δεν αποδέχεται το παιδί, είτε είναι απορριπτικός (το εγκαταλείπει, δεν του δίνει προσοχή) είτε υπερβολικά αυστηρός (το τιμωρεί συνέχεια, προσπαθεί να αλλάξει, τα του επιβάλλει τη δική του κοσμοθεωρία για τη ζωή).΄Η "νέα" σχολή περιλαμβάνει και το να είναι υπερπροστατευτικός (δεν αποδέχεται ότι το παιδί έχει δικαίωμα στα λάθη του και τις συνέπειές τους) και το να είναι υπερβολικά επιτρεπτικός (δημιουργει μια "φουσκα προστασίας" γύρω από το παιδί, και όταν αυτή φύγει, το τελευταίο αισθάνεται "χαμένο", γιατί έχει κακή αίσθηση της πραγματικότητας). Δε νομίζω ότι έχει να κάνει και πολύ με αυτό που λες. Εσύ, φετιχίζεσαι με το τέκνο σου, πράγμα που το βρίσκω (χωρίς να έχω παιδί η ίδια), μάλλον φυσικό, ως και χαριτωμένο, μέχρι το τέλος της βρεφικής ηλικίας. ΤΟ έχεις παρατείνει (και ίσως παρακάνει) λίγο, ναι, αλλά το γεγονός ότι προβληματίζεσαι για τη δική του ψυχολογική υγεία μου φαίνεται πολύ ενθαρρυντικό. Αν όντως είχες πρόβλημα, θα το έβρισκες "φυσιολογικό", κλπ. Προφανώς, εσύ ξέρεις τις διαστάσεις που έχει το θέμα μέσα σου, για αυτό θα αποφύγω υποθέσεις και διαγνώσεις, αλλά θα σου πω ότι όσο δεν παραβαίνεις ενεργά σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο τα όρια του παιδιού(καταλαβαίνεις ελπίζω τι σημαίνει αυτό), δε δημιουργείς τραγικά προβλήματα.#5 Οι κατηγοριοποιήσεις είναι και αυτές μέσα στη ζωή. Το να βλέπεις ότι ένας άνθρωπος ανήκει σε παραπάνω από μία κατηγορίες (δηλαδή ότι, ας πούμε, εκτός από beta male είναι και Δίδυμος, αρχιτέκτονας, μεταλλάς, κουλτουρο-σινεφιλ, χορτοφάγος και γκέι) και ότι σε όσες κατηγορίες και αν ανήκει, εξακολουθεί να είναι άνθρωπος, που σημαίνει ότι καμία κατηγορία δεν τον περιγράφει στ'αλήθεια (αλλά μπορείς να τις χρησιμοποιείς τηρουμένων των αναλογιών, προκειμένου *εσύ* να καταφέρεις να καταλάβεις τον απέναντί σου), είναι ο έξυπνος τρόπος να σκέφτεσαι. Υπάρχει και ο ηλίθιος τρόπος να σκέφτεσαι, που τον περιγράφει εξαίσια η Α, μπα. Με τη λέσχη Τζίσμπεργκερ, μας αποτελείωσες!
