Τί ωραίες ερωτήσεις σήμερα; Δεν ξέρω ποια να πρωτοαπαντήσω. Ως "ερωτευμένη τσουχτρα" θα διαλέξω τη #2. Για εμένα λοιπόν, ο έρωτας φαίνεται στις πράξεις, διότι είναι από τη φύση του ο πόθος που γίνεται αγάπη. Καλό είναι να έχεις και παρόμοιες απόψεις με τον άλλο -αλλά αν δείχνει και είναι ερωτευμένος μαζί σου, λίγη σημασία έχει- ας το πει και τσιχλόφουσκα αυτό που του συμβαίνει, ποιά η διαφορά;. Το θέμα των ορίων και του ελέγχου στον έρωτα, είναι άλλο. Πιστεύω ότι ενώ δε μπορούμε πάντα να επιλέξουμε ποιόν ερωτευόμαστε, γιατί ερωτευόμαστε με όλο μας τον εαυτό, και όχι μόνο με τα λογικά κομμάτια μας, μπορούμε να επιλέξουμε *τι θα κάνουμε* με τον έρωτά μας. Θα φέρω ένα ακραίο παράδειγμα, γιατί δε μας μιλάς καθόλου για συνθήκες, αν του ζητάς να πουλήσει όλη την περιουσία του και να πάτε μαζί σε άλλη χώρα, καταλαβαίνεις πως δε φταίει ότι δεν είναι αρκετά ερωτευμένος μαζί σου, αλλά ότι, αντίθετα με τα όσα διδάσκει το Χόλυγουντ, ο έρωτας δεν είναι το μοναδικό μέτρο και σταθμό στη ζωή μας. Αν πάλι βάζει σαν "δικαιολογία" κάτι του στυλ "δεν είμαι αρκετά ερωτευμένος μαζί σου για να συζήσουμε, και μου ξεπερνά τα όρια να έρχομαι σπίτι σου", τότε να τον πιστέψεις: Όντως δεν είναι αρκετά ερωτευμένος, γιατί αν ήτανε, θα κοπτόταν -και ας του ξεπερνάς τα όρια- να βρει κάποιου είδους λύση, και σίγουρα θα ήταν διατεθειμένος, ακόμα και να μην έκανε πίσω στα όριά του, να διαπραγματευτεί.