Πριν πολλά χρόνια,παραμονή Χριστουγέννων η Πρωτοχρονιάς(δεν θυμάμαι) ,ακολούθησα γονείς και λοιπούς συγγενείς στο νυχτερινό κέντρο "ΟΡΟΣΗΜΟ" της Δράμας.Λαοθάλλασα,αλκοόλ,τσιφτετέλια,ήχος να σου τρυπάει τα αυτιά και ξαφνικά τα φώτα χαμηλώνουν για την εμφάνιση της γκεστ σταρ της βραδιάς.Οι πρώτες νότες του "I will always love you"καθαρίζουν γλυκά την αποπνικτική ατμόσφαιρα."Ρε σεις η γυναικάρα απο το Κιλκίς δεν είναι αυτή?"κραυγάζει ένας μπάρμπας απο το διπλανό μας τραπέζι.Νατάσα Γερασιμίδου,ladies and gentlemen!!!Ένα μαγαζί όρθιο να έχει αφήσει κάτω μαχαιροπίρουνα,τσιγάρα και να χειροκροτεί!Ερμήνευσε με φοβερή άνεση απο Μαντόνα μέχρι Αρίθα Φράνκλιν και Μπίλι Χόλιντει!Δυο ώρες χωρίς να πιει γουλιά νερό!Είχε συνεπάρει τόσο πολύ ακόμη και τους πλέον άσχετους με αυτά τα είδη μουσικής που όταν τελείωσε και βγήκε μια σκυλού για να ολοκληρώσει την βραδιά κατά πως πρέπει ,οι πελάτες είτε δεν σηκώνονταν απο τις καρέκλες τους να χορέψουν τα βαριά και ασήκωτα,είτε αποχωρούσαν απο το μαγαζί.Η δημοσιοποίηση της ανάμνησης μου,ήταν αναπόφευκτη μετά το υπέροχο αφιέρωμα του Άρη στην Ρένα Παγκράτη.Η Ρένα ,η Νατάσα και τόσοι άλλοι υπερταλαντούχοι καλλιτέχνες "εξοστρακίστηκαν" και τελικά "έφυγαν" άδικα επειδή δεν μπορούσαν να αλλάξουν για να ταιριάξουν με τα παραφουσκωμένα σοβαροφανή περιττώματα που με τρομερούς ρυθμούς σκορπούσε η νεοελληνική δεκαετία του 90.Δεν ήταν ζήτημα θέλησης αλλά ικανότητας.Η καλλιτεχνικές τους παρουσίες ήταν πάντα πάνω απο τις δουλειές τις οποίες αναγκάστηκαν να υποστηρίξουν.Την Παγκράτη την νοσταλγούμε όχι γιατί την αγαπάμε αλλά γιατί έχουμε τύψεις.Την πολύχρωμη ελαφρότητα του εκκεντρικού ,του διαφορετικού οφείλουμε να την προστατεύουμε απο αυτοαποκαλούμενους "ταγούς και υπηρέτες της Τέχνης".Ας δώσουμε στην Ρένα θέση στην καρδιά μας ,μαζί με κάθε παιδικό αποχαιρετισμό.Ας φτύσουμε στα μούτρα κάθε τι "ποιοτικό" και "σοβαρό" που επιχειρεί να μας καθίσει στο σβέρκο με το στανιό.Μόνο έτσι θα πάψει να μας τρώει ενδόμυχα η αγωνία ότι μπορεί να έχουμε και εμείς το εξοργιστικά μοναχικό της τέλος.