Συγχαρητήρια στην Άρτεμη Αλκαλάη, την Άλκηστη Γεωργίου και το LIFO για ένα μοναδικό και εξαιρετικό άρθρο και φωτοντοκουμέντο.Είχα γνωρίσει στην ΝΥ μια ηλικιωμένη κυρία που αυτό το άρθρο και οι φωτογραφίες μου θύμισαν το καλοσυνάτο πρόσωπο της, μιλώντας χωρίς καμιά κακία για το τι υπέφερε. Είχε γεννηθεί σε επαρχία της Τσεχοσλοβακίας και είχε επιζήσει του Άουσβιτς. Η πορεία θανάτου που μου περιέγραψε κοντά στο τέλος του πολέμου ήταν αιφνιδιαστικά παρόμοια με αυτή των αρρένων προγόνων μου στην Μικρασιατική γενοκτονία. Τους πήραν ο Τουρκικός στρατός από τα σπίτια τους, από έφηβους μέχρι και γέρους, και τους οδήγησαν σε πορεία προς τον θάνατο από τα κτυπήματα, αρρώστια, δίψα, και πείνα. Η Θέα Χάλο στο βιβλίο "Ούτε το όνομά μου" επίσης περιγράφει με λεπτομέρειες μια τέτοια πορεία θανάτου στην Ανατολία βασισμένη στις αφηγήσεις της μάνας της που ήταν κοριτσάκι στην πορεία θανάτου αλλά με μεγάλες δυσκολίες επέζησε.