Ο Ντόναλντ, κατά Carl Barks, θεωρώ ότι ίσως ήταν από τους πιο πολύπλευρους "ανθρώπινους" χαρακτήρες … ικανός, στερεοτυπικά που λέμε, "για το καλύτερο και το χειρότερο", απ' τη μία εμφανίζεται ατζαμής, άσχετος, αχαΐρευτος, ζηλόφθονος, νευρόσπαστος, ψυχαναγκαστικά κολλημένος σε περίεργα notions, ελαφρώς (ελαφρώς μόνο) παρασιτικός στον θείο του και μάλλον ανεπαρκής κηδεμόνας, αφού τα ανιψάκια των ξελασπώνουν ουκ ολίγες φορές......κι από την άλλη ρομαντικός ονειροπόλος και ιδεαλιστής, πολλών ενδιαφερόντων, κατηρτισμένος σε ειδικές γνώσεις, «ηθικός» εργαζόμενος σε κάθε είδους πιθανή εργασία, ηρωικός (χωρίς την εκούσια θέλησή του απαραίτητα), άξιος κηδεμόνας 3 απαιτητικών ζουζουνιών, άξιος ανιψιός ενός ακόμη πιο απαιτητικού θείου που τον σέρνει (χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση) από τους πάγους της Αλάσκας μέχρι τη Σαχάρα (με ελάχιστες απολαβές, αλλά κάπως καταφέρνει να τα βγάζει βόλτα) και ξάδερφος-αντίπαλος του 100% εκνευριστικού λιμοκοντόρου που ακούει στο όνομα Γκαστόνε.