Ένα από τα αγαπημένα φεστιβάλ για το οποίο τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον μου φθίνει (λόγω κακής διοργάνωσης, τοποθεσίας και αδιάφορου lineup) Θα ήθελα πάντως και γω να γύριζε ο χρόνος πίσω και να βρισκόμουν στα καυτά τσιμέντα της Δραπετσώνας και στο Rock of Gods (μια από τις ωραιότερες συναυλιακές εμπειρίες, θες επειδή όλοι έπαιξαν υπέροχα, θες επειδή όλα ήταν φρέσκα και πρωτόγνωρα, θες επειδή όλα όσα συνέβησαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά θα μπορούσα να τα γράψω βιβλίο, ή έστω short story βρε αδερφέ :P :)) να βλέπω τους Στέρεο Νόβα να βγαίνουν στο λιοπύρι με τα άσπρα φανελάκια τους και να ξεκινάνε το kinky Μάθημά τους, τον “ηλεκτρονικό» Moby να παίζει το Paranoid και τον Iggy να τρώει τα μπουκάλια στο κεφάλι και στη συνέχεια και τα σίδερα σκαρφαλώνοντας στις σκαλωσιές με το αίμα να τρέχει στο πρόσωπό του, ουφ γέρασα μάλλον…Σε αυτά που γράψατε προσθέτω:*Τους Sonic Youth στη Φρεατίδα και την Kim να ξεκοιλιάζει τις κιθάρες με τα τακούνια.*Τους άμοιρους Garbage, που ακολούθησαν ,ως headliners ,την απίθανη Patti Smith στον Άγιο Κοσμά (το λες και συναυλιακό ανέκδοτο).*Τον Keith από τους Prodigy να μας χαιρετά ενθουσιασμένος έναν έναν στα κάγκελα μπροστά από τη σκηνή φρικάροντας τους σεκιουριτάδες και κάπου πίσω μολότοφ να πέφτουν και τζάμια να σπάνε στο κοντινό Privilege.
