Βρε κοπέλα μου εσύ είσαι; Καλά που το'πες!Σε χτύπησα κάτω σαν το χταπόδι στο πρώτο μου σχόλιο (και θα συνεχίσω μην νομίζεις) αλλά ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ 25 κι έχεις πάρει τη ζωή σου ΤΕΛΕΙΩΣ ΛΑΘΟΣ. Είναι αμαρτία αυτό το πράγμα πώς το λένε. Χαραμίζεις τα νειάτα σου στη μίρλα και στην μιζέρια και στο τέλος θα αποκτήσεις και ψυχολογικά από πάνω. Έγραψες ένα απίστευτο κατεβατό. Αρχικά έπιασα τον εαυτό μου να λέει "α δεν μπορεί να γράψει σιγά το πράγμα!" (και το σκέφτηκα επειδή ενώ έχω τελειώσει τελείως άσχετο κλάδο αναγκάστηκα λόγω συνθηκών να βγάζω εγώ δικηγορική δουλειά για υπόθεση που με αφορούσε πρόσφατα και να γράφω σχεδόν εγώ τα έγγραφα προς υποβολή ακολουθώντας φυσικά τα όσα ελάμβανα εκ των αντιδίκων...άσχετο τέλος πάντων απλά το αναφέρω για να δεις ότι με σφίξιμο κώλου όλα γίνονται.)Και σε πιστεύω σε όσα λες 100% (άλλωστε τα επιβεβαιώνουν κι οι σχετικοί με τον κλάδο συνσχολιαστές) αλλά βρε κορίτσι μου πελαγοδρομείς έτσι που κάνεις. Κάτσε μίλα με συναδέλφους και βρες τις εναλλακτικές αυτές (ρώτα και διαδικτυακά τίποτα κοινότητες που θα έχετε εσείς οι απόφοιτοι Νομικής) και μην φοβάσαι να ζοριστείς. Ήσουν η άριστη μαθήτρια (κι εγώ ήμουν) και πήγες σε σχολή με απαιτητικά μόρια (κι εγώ πήγα τον καιρό εκείνο) και τελείωσες πανηγυρικώς τις σπουδές/μεταπτυχιακά κλπ (ομοίως) αλλά αυτό δεν σε "βγάζει λάδι" ότι τον κόπο σου τον έκανες και τέρμα. Η ζωή τώρα αρχίζει. Ως εδώ ήταν προθέρμανση! Έχεις "κάτσει" σαν τηγανίτα στο τηγάνι που δεν φουσκώνει. Σαν να πέταξες την πετσέτα στον αγώνα του μποξ.Μην φοβάσαι να αλλάξεις μονοπάτι. Μην φοβάσαι να αλλάξεις καριέρα. Ένα κάρο κόσμος το κάνει. Γενικά μην φοβάσαι τόσο πολύ! Σήμερα είμαστε κι αύριο δεν είμαστε. Πάρε τα λελογισμένα ρίσκα σου και -τουλάχιστον- και τα μούτρα σου να σπάσεις έχεις τους γονείς σου και την στήριξή τους (και δεν εννοώ το οικονομικό). Και το κυριότερο ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ 25!!! Δεν θα είσαι ποτέ ξανά 25. Ούτε 30. Ούτε 35. Ούτε τίποτα άλλο. Κάθε μέρα ξημερώνει μόνο μια φορά. Κάνε την να μετράει. Σήκω. Τώρα. Ψάξε. Εμπρός μάρς!