#2.Η Λένα πολύ λογικά αναρωτιέται,γιατί να νιώθεις εσύ ενοχές.Κι όμως.Στις περισσότερες ανάλογες ιστορίες,που έχω ακούσει ή διαβάσει,ο άνθρωπος του οποίου τα όρια παραβιάζονται,νιώθει έτσι.Υπάρχει σχεδόν πάντα η σκέψη,μήπως έχει δώσει δικαιώματα.Μήπως έδωσε λάθος μηνύματα.Μήπως δεν αντέδρασε εγκαίρως σωστά.Και τελικά το βαρύ αίσθημα,ότι δεν έκανε ό,τι μπορούσε,για να προστατεύσει τον εαυτό του.Άρα όλη η ευθύνη για αυτό που έγινε είναι δική του.Αυτός είναι κι ένας απ'τους λόγους,που τέτοια πράγματα θάβονται.Κι αν τύχει και μιλήσει αργότερα,έρχεται η κριτική,όχι άκυρη ή κακοπροαίρετη απαραίτητα,μα τώρα το θυμήθηκε;Μετά από 100 χρόνια κατάλαβε τι έγινε;Έλα,μωρέ,μια χαρά το καψοδεχόταν,όσο βόλευε.Είναι πιο σύνθετη όμως η κατάσταση.Όταν δεν έχουμε εξειδικευμένες γνώσεις,οι περισσότεροι από εμάς δηλαδή είτε το έχουμε βιώσει είτε είμαστε απλοί παρατηρητές,δεν μπορούμε να ξεδιπλώσουμε εύκολα πάντα όλα εκείνα τα πολύ λεπτά φύλλα συναισθημάτων και να τα διαχειριστούμε με τη λογική.Συναισθημάτων,που αλληλοκαλύπτονται και συγκρούονται.Πρέπει όμως να γίνει.Να μπουν με προσοχή σε μια σειρά και να αποκαλύψουν την πληγή,που υπάρχει από κάτω,ώστε σιγά σιγά να επουλωθεί.Χρειάζεσαι βοήθεια και καλό θα είναι να τη ζητήσεις σύντομα.Αν ήταν κάτι,που μπορούσες να το ξεπεράσεις μόνη,θα το είχες κάνει ήδη.Δε χρειάζεται να χάνεις άλλο χρόνο και να υποφέρεις.
