Συμφωνώ με Καραβάν. Και διαφωνώ καθέτως στο ότι αυτές οι καταστάσεις αντιμετωπίζονται με διπλωματία. Είναι μερικά πράγματα που δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, ούτε όταν πρόκειται για τους ίδιους μας τους γονείς. Έχω την υποψία δε, ότι η διπλωματία είναι αυτή που αφήνει το περιθώριο να πιστεύουν κάποιοι άνθρωποι ότι έχουν λόγο στις ζωές μας. Επίσης η διπλωματία έχει ένα πολύ μεγάλο κακό. Ρίχνει το βάρος της διαχείρισης σε αυτόν που δεν έχει καμία ουσιαστική υποχρέωση να το κάνει. Αυτό δημιουργεί ένα φαύλο - κύκλο που κρατά σε κρατά δέσμιο στην υποχρέωση αυτή. Δεν χρειάζεται να εξηγείς και να αναλύεις τα αυτονόητα. Και όταν έχεις να κάνεις με τοξικούς ανθρώπους, όταν μπαίνεις σε διαδικασία ανάλυση, τους δημιουργείς υποσυνείδητα την πεποίθηση ότι εξηγείς επειδή φταις. Αυτός που έχει πρόβλημα με την ευτυχία του άλλου, έχει και την υποχρέωση να το διαχειριστεί. Αν δεν μπορεί, κακό του κεφαλιού του. Είναι πράγματι τόσο απλό (i promise).