#5 Μεγάλωσα με την τέλεια μάνα-ρόλο. Η μαγειρική της γνωστή σε όλη την γειτονιά και ακόμα παραέξω, νοικοκυρά, υπέρμαχος της καλής διατροφής, "μοντέρνα", όμορφη, κοκέτα. Από τότε που με θυμάμαι μας έτρεχε σε όποια δραστηριότητα υπήρχε. Σκι, ιππασία, κολύμπι, παγοδρόμιο, πισίνα, ωδείο, ξένες γλώσσες, χορό, μουσεία, θέατρα, ταξίδια ανα τον κόσμο, εκδρομές σε χωριά, θαλάσσια σπορ, ό,τι και αν με ρωτήσουν το έχω κάνει και για πολλά χρόνια. Είχαν και έχουν όλοι να λένε για την τέλεια μάνα. Και η ίδια έχει να το λέει "όλα σας τα έκανα, όλα σας τα έδωσα". Παρόλα αυτά, δεν θυμάμαι ούτε μια φορά μέχρι την ενηλικίωση μου να έχω κάπου να πω τα μυστικά μου. Ή έστω να "μιλάμε". Να καθόμαστε κάπου, να κοιτάζουμε το ταβάνι και να μιλάμε. Μόνο δράση. Καμία αφομίωση. Λες και η δράση ήταν ο αντιπερισπασμός του κενού μέσα της και ανάμεσά μας. Μπορεί και να ήταν. Πάντως δεν λειτούργησε. Το κενό αυτό ακολούθησε και εμένα και την αδελφή μου για πάντα νομίζω. Δεν το λέω για να τραγικοποιήσω μια κατάσταση, πήραμε εφόδια από αλλού, και τρυφερότητα και αγκαλιές και μοίρασμα, όμως το κενό είναι κενό. Η μάνα μου αυτό ήξερε αυτό έκανε. Είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος που κατάφερε να μας πλησιάσει όσο και τον εαυτό της. Λίγο. Επίσης μην φανταστείς ότι μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες βγήκαμε τίποτα υπερήρωες. Ούτε σωματικά ούτε πνευματικά. Φιλάσθενη είμαι και εγώ και η αδελφή μου, και πνευματικά στον μέσο όρο που κινούμαστε όλοι μας. Δεν θα της τα έλεγα ποτέ αυτά πια, δεν θα της στερούσα όλα αυτά για τα οποια είναι περήφανη (δεν έχει και άλλα) αλλά εύχομαι να μην κάνουν και οι σημερινοί γονείς τα ίδια λάθη, όχι μόνο για τα παιδιά τους αλλά και για τους ίδιους. Γιατί όταν αυτοί οι γονείς-ρόλοι μεγαλώνουν, μεγαλώνουν δυστυχώς άσχημα. Και απότομα.