Η ουσία πάντως είναι μία, να το πάρεις το δαχτυλίδι και να το φοράς και να το χαίρεσαι επειδή βρήκες έναν άνθρωπο που σ'αγαπάει και σε υπολογίζει και σε σέβεται (κι αυτός κ η μάνα του, έχει σημασία). Γιατί ειδεμή...όπως το πήρες έτσι θα το βγάλεις και θα το πετάξεις ως ανάμνηση πικρή.Αν σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος τότε πάντα κάτι θα υπάρχει να σε προβληματίσει. Πριν παντρευτούμε επικεντρωνόμαστε στα μονόμετρα των άλλων δεξιά κ αριστερά κ νιώθουμε μειονεκτικά που εμάς ακόμα δεν βρέθηκεκανένας να μας το προσφέρει. Μόλις έρθει το μονόμετρο μπορεί να αρχίσουμε πχ να νιώθουμε πως όλοι μας κοιτάνε στο δάχτυλο κ μας ζηλεύουν για την κοτρώνα μας, και σκεφτόμαστε ουφφ αυτό μου έλειπε τώρα η γλωσσοφαγιά του ενός και του άλλου, και που να ήξεραν κιόλας πόσο χάλια περνάω εγώ στο γάμο μου.Και τέλος, βασικό, το δαχτυλίδι αξίζει όταν στο πάρει ο άλλος με την καρδιά του, όχι επειδή τον έπεισες ότι έτσι πρέπει ούτε φυσικά μετά από παρακάλια γιατί "το θέλεις τόσο πολύ". Και αν μιλάμε για περιπτώσεις που ο άντρας ή τα πεθερικά το αγοράζουν για να "δέσουν" και να υποτάξουν τη γυναίκα τότε ενδείκνυται το νέο στυλ "σας γραφω, σας χωρίζω το μονόπετρο ανεμίζω" όπου ακυρώνεις οποιοδήποτε συμβολισμό βέρας κ μονόμετρου κ συνεχίζεις να τα φοράς πανηγυρικά και ως χωρισμένη.