Δεν κρατιέμαι. Θυμάσαι την ιστορία του Διηνέκη στις Θερμοπύλες που όταν έμαθε ότι οι Πέρσες είναι τόσοι πολλοί που τα τόξα τους θα καλύψουν τον ήλιο (κι άρα θα πεθάνουν σίγουρα εκείνος κι οι συμπολεμιστές του Σπαρτιάτες) απάντησε "Καλύτερα θα πολεμάμε στην σκιά!". Εκεί το χιούμορ αυτού του τύπου (την αφέλεια αν θέλεις) την ονομάσαμε θάρρος. Και την δοξάσαμε ως ένδειξη μεγάλης ανδρείας. Εδώ γιατί είναι δειλία κι όχι θάρρος;Δεν αυτοκαταστρέφεται η αδερφή. Κάνει τις απαραίτητες κινήσεις για να βγεί από τις λουμπες που της ρίχνει η ζωή. Δεν είναι ανάγκη να σκίζει τα μάγουλά της για να δείχνει στους άλλους ότι το παίρνει στα σοβαρά. Οι πράξεις ομιλούν δυνατότερα από τα λόγια. Η κοπέλα που στέλνει την ερώτηση την ψέγει (θέλανε να το πουν κι άλλες σχολιάστριες αλλά δεν ειπώθηκε ως τώρα) επειδή δεν έχει παντρευτεί και τεκνοποιήσει ακόμα. Την θεωρεί "ελαφριά" επειδή δεν έχει το ίδιο οργανόγραμμα στην ζωή της όπως η ίδια. Γιατί αν ακολουθήσει το ίδιο οργανόγραμμα σημαίνει ότι κι η δική της η ζωή (της ερωτώσας) παίρνει προστιθέμενη αξία αφού ακολουθεί αυτό που όλοι πρέπει να ακολουθούν. (Ποιός ξέρει τι ματαιώσεις κι απελπισίες βιώνει κι αυτή η καψερή...)Κι επειδή *πραγματικά* δεν κρατιέμαι. Ακολουθεί βιωματικό.Όταν έχασα παιδιά και γονιό εκεί που δεν το περίμενα από τελείως άδικους λόγους ο πόνος ήταν ΤΟΣΟ μεγάλος που είχα μουδιάσει ολόκληρη. Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να το καταλάβει. Και μετά απέκτησα και καρκίνο από πάνω. Και παιδάκι με ιδιαιτερότητα. Κι αρρώστησε οριακά κι ο άλλος ο γονιός και κόντεψε να φύγει. Κομπλέ! Δεν ήθελα κανέναν να μου πει "κάνε κουράγιο κι όλα θα πάνε καλά και πρέπει να έχεις θετική ενέργεια και θάρρος". Αυτά είναι μπαρούφες που λέγονται κλισαρισμένα από ανθρώπους που η μεγαλύτερη δυστυχία που τους έχει βρει είναι να μην βρούν εισιτήριο για την συναυλία που ήθελαν ή να χάσουν ένα bonus στην δουλειά. Ήθελα κάποιον με χιούμορ να μου πει κάτι που να με κάνει να λιώσω στο γέλιο. Απελευθερωτικό. Αχαλίνωτο. Πηγαίο. Υποδόρειο. Χαμόγελο. Το πιο πικρό δάκρυ που ξεστράτισε και πλάγιασε στου προσώπου τ'αυλάκι...Χαμογελαστή μπήκα στο χειρουργείο και αυτοσαρκαστικές καφρίλες έλεγα στις νοσοκόμες που μου ρήμαζαν τις φλέβες στα χέρια και μου τις έκαναν μαύρες. Πίστεψέ με. Αν δεν είχα αυτή την "αφέλεια" τώρα δεν θα ήμουν εδώ να συζητάμε. Θα είχα πηδήξει από τον 8ο. Να είσαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που μπορούν να βρουν το γελοίο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η ζωή δεν είναι σοβαρή. Είναι πανδύσκολη αλλά δεν είναι σοβαρή. Ούτε κι εμείς είμαστε σοβαροί. Είμαστε παροδικοί. Είμαστε η υποδιαστολή της υποδιαστολής της επερχόμενης μαύρης τρύπας. Όταν το συνειδητοποιήσεις θα καταλάβεις ότι θάρρος είναι να γελάς μπροστά στη ζωή και το θάνατο. Έτσι κι αλλιώς θα έρθει. "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον". Διάβασέ το καμμιά φορά. :)