#1Οι άνθρωποι σαν την αδερφή σου είναι όντως πολύ κουραστικοί για εκείνους που δεν χρησιμοποιούν το χιούμορ στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Δείχνουν όντως ανώριμοι και αδιάφοροι, σαν να υποτιμούν τους άλλους που αντιμετωπίζουν τις σοβαρές καταστάσεις με τη σοβαρότητα που απαιτείται. Μπορούν να σε τρελάνουν με τη χαζομάρα και την επιπολαιότητα τους.Αγαπητή Ελένη, οι άνθρωποι που διαθέτουν χιούμορ και αυτοσαρκασμό, τα χρησιμοποιούν ΠΑΝΤΑ, αν όχι σχεδόν πάντα, σε ερωτήσεις ή διαπιστώσεις που δεν έχουν απάντηση ή και σε ηλίθιες ερωτήσεις/ διαπιστώσεις. Αυτοί οι άνθρωποι, ΑΝ έχεις παρατηρήσει, σπάνια γκρινιάζουν επίσης. Η αδερφή σου απάντησε με αυτόν τον τρόπο γιατί αλλιώς θα έπρεπε βασικά να σε βρίσει. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ένας άνθρωπος που απολύεται, σε οποιαδήποτε εποχή και χώρα, είναι κάποιον να του υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι δύσκολη. Αυτό είναι και το πρόβλημα σου βασικά. Θυμώνεις με τον εαυτό σου που υποφέρεις, ενώ η αδερφή σου είναι χαλαρή. Θα ήθελες κι εσύ να μπορείς να μην παίρνεις τα πάντα τόσο σοβαρά και ν'αναπνέεις καλύτερα. Επειδή όμως δεν μπορείς να το κάνεις, αλλιώς γεννήθηκες, αλλιώς μεγάλωσες προφανώς, απαιτείς να γίνει εκείνη σαν εσένα, πανικόβλητη και αγχώδης.Απολύθηκε εν μέσω κρίσης. Ήθελες προφανώς να τρέχει αχτένιστη για συνεντεύξεις το πρωί, και να βαλαντώνει στο κλάμα το βράδυ. Ήρθε σε ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (σόρι μάδερς, έχω πάει σε άπειρα πάρτι, μπορώ να λέω ό,τι θέλω) και ήθελες να απαντήσει στο "πώς από 'δω" ότι "δε θα το έχανε με τίποτα". Άσε να έχει αποθέματα για τα δικά της παιδιά, αλλά αν δεν κάνει, μην τολμήσεις να της ανοίξεις κουβέντα, θα σε βρω και θα σε βάλω να διαβάζεις το Πόλεμος και Ειρήνη αντί για πρωινό. Έχω φίλη αδερφική, μου στέκεται και με νοιάζεται αλλά είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θέλω να μιλήσω όταν δεν είμαι καλά, γιατί θέλει σαν τρελή να με ακούσει να θρηνώ, το οτιδήποτε. Όποτε συνέβαινε κάτι, με κοιτούσε με τέτοιο πονεμένο βλέμμα που αντί να με παρηγορεί, μ'έκανε να νιώθω ότι πρέπει εγώ να την παρηγορήσω. Πάντα το βλέμμα της (έχει και κάτι τεράστια μάτια η άτιμη) ήταν σαν να μου έλεγε "είσαι χάλια ε; αχ πόσο σ'αγαπώ, πόσο στεναχωριέμαι". Αυτή μου θύμησες βρε Ελένη, και τώρα θέλω λεξοτανίλ βρε Ελένη γιατί χάρη σ'εσάς, ζωή να 'χετε, δεν ξεχνάμε ποτέ τα άγχη και τους πόνους μας.Αντιθέτως έχω άλλη φίλη, που την έχω ταράξει στο μπλακ χιούμορ, γελάει και με βρίζει, όταν π.χ. με παίρνει τηλ. ενώ έχουμε μέρες να τα πούμε και όταν με ρωτάει τι κάνεις, αυτό το τυπικό αντί για καλημέρα, της απαντάω "Δόξα τον Μεγαλοδύναμο καλά, δε μου πέθανε κανείς ως τώρα". Έχασα 3 ανθρώπους μέσα σε 2,5 χρόνια και αν δεν υπήρχε χιούμορ δεν ξέρω πώς θα την πάλευα τις ώρες που συνερχόμουν κάπως. Έτσι είμαστε μερικοί άνθρωποι, απλά ξέρουμε ότι ο καθένας το βάρος του το σηκώνει μόνος του, και έχουμε κάποιους να μας ξαλαφρώνουν, που ξέρουμε πως αντέχουν να σηκώσουν για 5' το βάρος μας, χωρίς να πέσουν κάτω. Εσύ είσαι από τους άλλους, που φροντίζουν πάντα να μας θυμίζουν πόσο δύσκολη είναι η ζωή, οπότε είναι αδύνατον να τους ζητήσουμε να κρατήσουν δυο λεπτά και τις δικές μας σακούλες μαζί με τις δικές τους.Για το 2018 λοιπόν Ελένη, κοίτα να χαλαρώνεις και να απολαμβάνεις τη ζωή, αυτόν τον σεβασμό σου ζητάει. Αλλιώς σου γυρίζει την πλάτη, σ'αφήνει πίσω και μετά τρέχεις να την προλάβεις.
