#5Εκλεκτή ερώτηση. Έχει τεθεί με πάρα πολύ όμορφο τρόπο μια λύση που είναι ασυνήθιστη μεν αλλά που δείχνει πάρα πολύ πολιτισμένη δε. Υποψιάζομαι ότι όπως με το σύστημα της κοινής επιμέλειας των χωρισμένων παιδιών (που συνηθίζεται στο εξωτερικό) ίσως η δική μας "επαρχιώτικη" νοοτροπία δεν μπορεί ακόμη να το αποδεχτεί. Αυτό όμως είναι πρόβλημα της νοοτροπίας κι όχι του συστήματος. Το ότι ο άντρας της κυρίας δεν μπορεί να διαχειριστεί (;) την κοινωνική κατακραυγή είναι ίσως ενδεικτικό. Τι φοβάται; Ότι οι γονείς του κι οι φίλοι του θα πιστέψουν ότι δεν θα μπορέσει έτσι να "ξαναφτιάξει την ζωή του"; Μάλλον. Δεδομένου όμως ότι όλο και λιγότερες γυναίκες είναι διατεθειμένες να αναλάβουν τα βάρη του να μεγαλώνουν αλλουνού την πρότερη οικογένεια (παλιά ήταν περίπου αναγκασμένες ως λιγότερο οικονομικά ανεξάρτητες) πραγματικά δεν βλέπω το πρόβλημα. Με το να μην "παίρνει μαζί του" τα παιδιά το βάρος αυτό ελαφρύνεται. Η νέα σύντροφος δεν θα επωμιστεί υποχρεώσεις αφού κανονίζουν οι πρώην σύζυγοι από κοινού για τα παιδιά. Το γεγονός όμως ότι εκείνος πρότεινε να είναι στην ουσία χωρισμένοι αλλά να τελούν υπό καθεστώς "κάλυψης" της αλήθειας περιπλέκει τα πράγματα. Το "να ξαναφτιάξει την ζωή του" επομένως δεν είναι δικό του μέλημα αλλά κάποιων άλλων. Και όσο παραμένει συζευγμένος και στο ίδιο σπίτι υπάρχει η "ελπίδα" στα μάτια των τρίτων ότι μπορεί να τα ξαναβρούν. Είναι προβληματικό όταν δεν μπορείς να συγκρουστείς με τις προσδοκίες των άλλων. Σε πολλαπλά επίπεδα.