@ ΚυκλοδίωκτοςΈχεις δίκιο υπάρχει ένα κόμπλεξ. Μην ξεχνάς βέβαια πως η ταυτότητα του αριστερού έχει πολύ πιο στέρεα «δόγματα». Είναι ιδεολογικά πιο συμπαγής από τις παραδοσιακές αξίες, που βάλλονται την σήμερον ημέρα ευκολότερα ως «ουσιοκρατίες» και «στερεότυπα». Πάντως ο παράγων του φόβου και του στιγματισμού, μιας και όροι όπως φασίστας και ρατσιστής ακούγονται όλο και περισσότερο δεν είναι αμελητέος. Η κεντροδεξιά βολεύτηκε στα δεδομένα της και στα προνόμια της. Έχασε την αληθινή της επαφή με τις πραγματικές τις αξίες οι οποίες μοιραία έγιναν απλώς συνθήματα. Η δε Εκκλησία, στιγματίστηκε πιστεύω πολύ άσχημα με την εικόνα του επισκόπου στην εξέδρα που ευλογεί την δεξιά (αν και είμαι σε θέση να γνωρίζω πως πλέον πρόκειται για έναν χώρο εξαιρετικά γόνιμων διαλόγων και προσωπικοτήτων, κάτι που ευρέως δεν φαίνεται). Όλα αυτά είναι κάπως γραφικά. Το πρόβλημα είναι πως υπάρχει μία ιστορική παράδοση που τα ενώνει όλα αυτά με κάποιο τρόπο και τα μετατρέπει σε μία αυτοσυνειδησία πολύ βαθύτερη από αυτό το επιφανειακό γαϊτανάκι. Και αν θέλεις βαθιά λαική. Κανένας δεν πρέπει να φοβάται για τα πιστεύω του. Όπως ο Κος διεθνιστής βγαίνει περήφανα και λέει πως όλοι οι λαοί και οι πολιτισμοί είναι ίδιοι («…imagine all the people..” φάση) και τα σύνορα είναι χαρακιές στον χάρτη, και πως τα ατομικά δικαιώματα είναι ο μοναδικός λόγος να κατέβει κάποιος στους δρόμους, έτσι και ο πατριώτης οφείλει να ξέρει καλά που πατάει και τι πιστεύει χωρίς να ντρέπεται. Πρώτα όμως οφείλει να γνωρίζει κατά δύμαμιν αντικειμενικά την ιστορία και να μην φοβάται την αυτοκριτική. Και να ξεφύγει από την καρικατούρα. Ναι, και παπάς, και τσολιαδάκι, και μακεδόνας και βυζαντινός και δυτικός όμως όχι όπως στα έμαθαν στα επιμέρους συνθηματάκια. Αλλιώς. Ψάξε αληθινά τις ρίζες σου και τον πολιτισμό σου. Όπως όντως έχουν. Θεωρώ την εποχή μας εποχή αληθειών. Εποχή.. μετά-μυθική. Δεν είμαι πολιτικά κατασταλαγμένος, και δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ, είμαι -ίσως- πολιτισμικά, αλλά αν με ρωτήσεις πια ιδεολογία είναι η πλέον επίφοβη να καταρρεύσει συθέμελα στα χρόνια μας, θα σου έλεγα πως είναι αυτή του αρθρογράφου και όχι αυτή των διαδηλωτών… Εξ ού και ο εκνευρισμός, τολμώ να προσθέσω…
