Aν σου κάνει click το 3 billboards, proceed at your own risk.Εφόσον δεν είχες spoilers της πλοκής το διάβασα :-) πιάνω το νόημα, αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω -προφανώς- αφού δεν την έχω δει yet.Θα αναφερθώ σ' αυτές που είπες και μόνο:Το My Beautiful Laundrette παλιό αγαπημένο, με όχι βάναυσο τέλος, which is good Ι guess. It tackled multiple issues. Respectively έχω την αίσθηση ότι ίσως δεν πολυάρεσε στην british-pakistani community. Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, περίπου, είχα μια συζήτηση με μία καλοβαλμένη κοπέλα, των arts, πακιστανικής καταγωγής, στην Αγγλία, που προσπαθούσε να μας εξηγήσει (…μάλλον επί ματαίω) το ότι η εν λόγω ταινία ήταν έναν no-no γι’ αυτούς (πληγή για το machismo) and she felt quite strongly about it. Funny thing is ότι η gay-ο-σύνη του Όμαρ δεν θεωρώ ότι ήταν το πρόβλημα στην εικόνα προς τα έξω αλλά όλα τα υπόλοιπα (εμπόριο drugs/ ξέπλυμα χρημάτων/ απιστίες/ μαγεία και απειλές κ.λπ.), άλλωστε σ' αυτήν την ταινία οι όποιοι λευκοί μοιάζουν να είναι τα underdogs …ακόμη και ο charming Johny τελικώς έχει λιγότερα από τον Ομάρ και ο τελευταίος μάλλον τον έχει του χεριού του – ανατρέποντας την υπονοούμενη αντίθετη δυναμική του παρελθόντος.Άσχετο, σχετικό και η μίνι σειρά The Buddha of Suburbia, του Hanif Kureishi, έχει το ενδιαφέρον του και παίζει πάντοτε ο πολύ καλός Roshan Seth, με μουσική από τον γνωστό και μη εξαιρετέο.Το brokeback (με το όχι και τόσο αισιόδοξο τέλος) δεν μπορώ να πω ότι το συγκαταλέγω ανάμεσα στις memorable (για μένα) gay themed movies, την είδα και κάπως ετεροχρονισμένα βέβαια. Σε ποιμενικο στυλ θα προτιμούσα άλλα, ακόμη και το πρόσφατο God's Own Country. Λες: «γιατί οι ήρωες ήταν πιο βασανισμένοι, είχαν άλλη δύναμη και περνούσαν πιο ισχυρά μηνύματα» δεν διαφωνώ αλλά συμμερίζομαι -όχι απόλυτα, αλλά ως ένα βαθμό- τον δημοκίδη εδω: http://www.lifo.gr/print/entyposeis/178087/vre-mipos-to-oikiako-manatzment-einai-to-vasiko-pligma-toy-feminismoy (Ένα subtle παράδειγμα: Έπεισόδιο των Τυδώρ του πρώτου κύκλου: μόλις -μόλις όμως- ευοδώθηκε , σεξουαλικώς, η σχέση των Τhomas Tallis και Sir William Compton, στην επόμενη σεκάνς γαμιέται ο Ζευς, γίνεται sweat/ english fever outbreak (μια καθόλα υπαρκτή επιδημία της εποχής αλλά μέχρι και σήμερα μυστηριώδης ως προς τα αίτια) ψοφάει αμέσως ο ένας εκ των δύο (και φυσικά πολλοί άνθρωποι ακόμη στο γενικό πληθυσμό). Ε…σπάζομαι λίγο με την σημειολογία του πράγματος. Τελοσπάντων! I sound crazy Ι know.Το moonlight βρήκα ότι είχε συμπαθή γραφή και φωτογραφία, αλλά κάπως ημιτελές από άποψη υπόθεσης και χαρακτήρων, maybe it’s difficult to relate, ήταν και αρκετά σκληρό σε φάσεις, με την junkie μαμά/ ghetto κ.λπ. Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα, αν και η σκηνή που η οργή του πρωταγωνιστή-μαθητή escalates στο σημείο του να διαλύσει μία καρέκλα στο κεφάλι του bully ήταν θεωρώ αριστοτεχνική. Ίσως φταίει που είχα δει το ντοκυμαντέρ checktit σε πρότερο χρόνο: http://www.checkitfilm.com/ που δείχνει την σκληρή πραγματικότητα του ghetto (για gay και trans), χωρίς λυρισμό. Eίναι και ένα καλό παράδειγμα για να αντιληφθεί κάποιος τι σημαίνει “born under a bad sign” (underpriviledged) και πώς αυτό το πράγμα perpetuates.Το kiss of the spider woman… θανατηφόρα δραματικό είχε αρκετό ενδιαφέρον, με τις φυλακές και την πολιτική κατάσταση, με την βραζιλιάνικη χούντα. Πιστεύω πως "ο" πρωταγωνιστής δεν είναι gay άντρας, αλλά, πιθανότατα, τρανς γυναίκα [Molina (William Hurt), a cross-dressing homosexual (he is most likely a transwoman, but as a sign of the times he is just referred to as homosexual) ]. Παρά την δραματικότητά του, μου αρέσει που @ εν λόγω -και κόντρα στο άκρως επισφαλές της κατάστασής τ@- αποδεικνύεται σιγά, σιγά much more courageous and ethical and giving από πολλούς μπαγλαμάδες εκεί πέρα …but she/he is brutally assasinated in the end, how nice! (Not).Last but no least, το weekend, ταινία απολύτως ερωτεύσιμη. Για μένα τουλάχιστον, από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη (σαν σύνολο πάντοτε, κι όχι μεμονωμένες σεκάνς-ιδέες). Για το στόρυ ο ενας εκ των δύο είναι όντως gay, εν αντιθέση με όλους προηγούμενους. Πολύ συγκινητικό τέλος. (Μύξααα!)
