Εγώ δεν καταλαβαίνω τη διάκριση κατοικίδιο vs μέλος της οικογένειας. Ούτε τη συγκριση παιδιού - σκυλιού. Δε διαπραγματεύομαι/αμφισβητώ την αγάπη προς το ζώο αλλά το θεωρώ υπερβολή να το αντιμετωπίζουμε σαν άνθρωπο γιατί πολύ απλά δεν είναι. Και έχω την εξής απορία. Τα κατοικίδια που είναι μέλη της οικογένειας δεν μένουν μόνα τους στο σπίτι όταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δουλέυουν? Δεν είναι και αυτός ένας περιορισμός και ένας συμβιβασμός ως προς το ιδανικό (το να είναι το ζωάκι μαζί μας ή με παρέα και ελεύθερο να κάνει ότι θέλει όλη μέρα)? Βασικά και μόνο το οτι κλείνουμε ένα ζώο στο σπίτι δεν είναι επιβολή ενός περιορισμού? Άρα δεν είναι κάπως υποκειμενικά τα όρια στους συμβιβασμούς που κάνουμε ως προς το ζώο?Εγώ πάντως θα το θεωρούσα ελαφρώς προσβλητικό το να μου πει ένας φίλος οτι έρχομαι δεύτερη σε σχέση με την ελευθερία του σκύλου του να μου ορμάει και να με γλύφει όποτε του καπνίσει. Παρ'όλο που, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων, τρελαίνομαι να παίζω με τα σκυλιά των φίλων.