@5Αγαπητέ φίλε, μπορεί να μη φαινόμαστε επειδή δε μιλάμε όσο πρέπει – και πολύ κακώς – αλλά να ξέρεις ότι υπάρχουν πολλοί που πραγματικά αδιαφορούν για την ερμηνεία της ομοφυλοφιλίας, γιατί πραγματικά την έχουν αποδεχτεί ως δεδομένο, όπως έχουν δεχτεί την βαρύτητα. Πηγή: www.lifo.grΣ'αυτούς ανήκω κι εγώ καλέ μου, ούτε στο ίντερνετ ούτε στα καλά καθούμενα θα με ακούσεις να υποστηρίζω ανθρώπους που για οποιονδήποτε ηλίθιο λόγο η κοινωνία τους περιθωριοποιεί. Είχα περάσει από το γκέι πράιντ και φρόντισα να το πω σε συγκεκριμένα άτομα, ακριβώς για να με ρωτήσουν με αποστροφή "τι είδα". Και έλεγα για τα σκουπίδια που είχαν αφήσει και ορίστε, έτσι δίνουν δικαίωμα στον κάθε ηλίθιο να πει "οι γκέι λερώνουν". Μερικοί επέμεναν να μάθουν "δεν είχε παράξενους" και απαντούσα ότι φυσικά είχε αλλά φαίνονταν, όχι όπως αυτοί που κρύβουν την παραξενιά τους και τη λούζεσαι όταν είναι αργά.Το καλύτερο μου είναι η γειτόνισσα, που όποτε φεύγει θέλω να κάνω αγιασμό στο σπίτι. Όταν γνωριστήκαμε φρόντισε να μου πει όσο πιο διακριτικά και φευγαλέα μπορούσε, για ένα ζευγάρι γκέι που μένουν δίπλα μου. Αξιοθαύμαστο το πώς κρατήθηκε και δεν έβγαλε πράσινους αφρούς. Λίγο καιρό μετά της κουτσομπόλευα τη γειτονιά για να καταλήξω στο ότι μόνο αυτό το ζευγάρι δίπλα είναι νορμάλ. -Ποιο ζευγάρι;-Εδώ τ'αγόρια δίπλα.Γελάει, γιατί νομίζει ειρωνεύομαι και συνεχίζω λες και δεν γέλασε ποτέ.-Είναι οι μοναδικοί στη γειτονιά που δε κοιτάνε κανέναν, δεν κάνουν φασαρία (η γειτόνισσα σε κάθε πέρασμα ξεσήκωνε τον κόσμο, μέχρι που της το είπα με τρόπο μεν, κατάμουτρα δε) και έχουν το πιο όμορφο μπαλκόνι, πάντα δίνω σημασία στα λουλούδια που έχει κάποιος (εκείνη έχει κάκτους, αλήθεια λέω, άνθη πουθενά). Επίσης μόνο αυτοί μαζεύουν τις ακαθαρσίες των σκύλων τους και πάντα ταϊζουν τις γάτες. Εγώ ξέρω ότι άνθρωπος που αγαπάει τα ζώα και τα φυτά, είναι καλός άνθρωπος ακόμα κι αν δεν του φαίνεται, επιφυλακτική είμαι μ'αυτούς που δεν έχουν πρόβλημα με κανέναν και το λένε όλη την ώρα. Και λυπάμαι και λίγο γιατί είναι μόνο οι δυο τους, όλοι κάποιον έχουν εδώ, συγγενή ή γείτονα αν χρειαστούν κάτι, να εγώ έχω εσένα, εσύ τώρα έχεις *και* εμένα για ό,τι χρειαστούμε. Τα έλεγα όλα αυτά καθαρίζοντας κάπως αργά ένα μανταρίνι που της πρόσφερα να φάει για να μη χρειαστεί να απαντήσει και συνέχισα λέγοντας για τον ξάδερφο μου που είναι γκέι και ματώνει η καρδιά μου που δεν ξέρω αν είναι καλά, δεν είναι, αν έχει κάποιον ν'αγαπάει, αν αγαπιέται γιατί να, εδώ εμείς που κυκλοφορούμε ελεύθερα και κάνουμε ό,τι θέλουμε και πάλι μας κάνουν τη ζωή πατίνι η πεθερές γιατί δεν τα κάνουμε όπως εκείνες. Η γειτόνισσα είναι η κλασική περίπτωση που μισεί τις γάτες λες και της έφαγαν τον γκόμενο στο γυμνάσιο. Κυριολεκτικά τις βρίζει όπως τις γυναίκες, είναι τρομακτικό. Εμένα πάλι με είχε κάπως σαν σύμμαχο στο μυαλό της, σαν "εμείς", γιατί επαρχιώτισσες και οι δυο, δε χορταίναμε να λέμε πόσο μας λείπουν οι συνήθειες μας, έχουμε όντως πολλά κοινά και όντως είναι η μοναδική στη γειτονιά που αναγνωρίζει την αξία του πάρε δώσε σπιτικών εδεσμάτων (τονίζω, όχι μόνο του δώσε. Και του πάρε). Αυτή λοιπόν με έβλεπε σαν τη νεοφερμένη που πρέπει να την κερδίσει και να την ξεχωρίσω από τους άλλους, τους άξεστους και κουτσομπόληδες που δε μας φτάνουν ούτε στο μικρό μας δαχτυλάκι.Οπότε έφαγε καμιά δεκαριά μανταρίνια και την αποχαιρέτησα φιλώντας την σφιχτά, όπως κάνουμε στο χωριό μου.Έτσι κάπως τους χειρίζομαι, αναλόγως πάντα αν απέναντι έχω σκ@τόψυχο άνθρωπο ή απλά κάποιον που αγνοεί ότι γίνεται κακός. Η κύρια αγωνία μου είναι να σιγουρευτώ για ποια περίπτωση ανθρώπου πρόκειται.Θα ήθελα πολύ ο ξάδερφος αυτός να μου αποκάλυπτε όσα κρατάει μέσα του, μόνο για τον ρωτήσω πώς θα μπορούσα εγώ, ως συγγενής, ως άτομο, να τον βοηθήσω να ζήσει πιο άνετα. Θα μπορούσα να μιλήσω στον πατέρα του, που δεν τον αποδέχεται αν το ήθελε. Μπορεί να μη μιλάμε εμείς, όμως τι να πούμε για να μας αναγνωρίζετε εκτός απ'το ότι σας αγαπάμε;