Δεν ξέρω τι γίνεται μ'αυτούς τους ανθρώπους, δεν αντέχουν την υπομονή σου, που τη λες και ισορροπία στην τελική, και θέλουν να δουν πώς την χάνεις, για να μη νιώθουν μόνο οι ίδιοι ανισόρροποι? Τι να πω.Έχω κι εγώ τέτοια φίλη, τη λατρεύω βέβαια ακόμα, της είχα βάλει τις φωνές μάλιστα με αφορμή την αδερφή της που είχε χωρίσει από σχέση στα 30κάτι και η φίλη έφαγε φρίκη γιατί πότε θα παντρευτεί και θα κάνει παιδιά. Μέχρι τότε της τα είχα πει και σε πολύ δρακουμέλ_σε_ζεν_φάση, ότι ούτε γάμος ούτε παιδί σε κάνουν ευτυχισμένο αν δεν είσαι εντάξει μέσα σου αλλά εκείνη την ημέρα εν ολίγοις την έστειλα αδιάβαστη όταν της είπα να ρωτήσει την αδερφή της τη γνώμη της για το ότι εκείνη παντρεύτηκε και έκανε παιδί. Μπορώ να πω ότι ψιλοέστρωσε για λίγο.Δυστυχώς ήρθε στα ίσια της the hard way, όταν είδε και στη δική μου ζωή και στης αδερφής της, πώς μπαίνει σε αναμονή η ευτυχία μέχρι να έρθεις στα ίσια σου. Οπότε μη θεωρήσεις θα έλεγα εγώ ότι θα ιδρώσει τ'αυτί τους με ένα ωραίο ξέσπασμα σου. Εσύ όμως θα γλιτώσεις το εγκεφαλικό. Στο κάτω κάτω, δεν έχουν ανάγκη τη δική σου αναγνώριση, έχουν τα παιδιά τους που τις ολοκληρώνουν.(συγνώμη αλλά κι εγώ έξαλλη έγινα.)