Μέσα στο νου μου έχω παραδείγματα δύο παιδιών όπου το ένα παρουσίαζα αγχώδη διαταραχή και ήθελε πολύ προσοχή ενώ ένα άλλο μόλις πριν λίγους μήνες είχαν αφαιρέσει υγρά απ' τ' αυτιά του (αφού δεν "άκουγε" και εντέλει δεν άκουγε). Αυτά τα παιδιά, αν δεν ήταν από μέρους τους πραγματικά τυχερά και να έχουν παιδαγωγό-πρότυπο( ίσως η καλύτερη που έχω δει μέχρι τώρα σε δράση) θα είχαν βιώσει ακόμη και έντονες επικρίσεις μιας και πραγματικά θέλανε πολύ προσεκτική μεταχείριση γιατί ήταν αρκετά δύσκολες περιπτώσεις. Οι γονείς πάντως και των δύο παιδιών ήταν πολύ ενσυνείδητοι και πρότυπα γονέων. Ειδικά η μαμά του ενός που παρουσίαζε έντονη επιθετική συμπεριφορά ήταν υπέροχη και οποιαδήποτε μικρή εκδήλωση/κέρασμα ή οτιδήποτε άλλο σκεφτόταν όλα τα παιδιά κι ας μην άνηκαν στο τμήμα του μικρού της. Οπότε οι επιθέσεις και οι επικρίσεις στους γονείς μπορεί πολύ εύκολα να είναι άδικες και άτοπες. Αλλά ακόμη και στις δίκαιες επικρίσεις, το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να μη σε ακούσει ο γονέας αλλά ν' απαντήσει μ' επίθεση.Υ.Γ. Το να είσαι γονέας δεν είναι ίδιο με το να είσαι απλά ένα άτομο που ασχολείται κάποιος με τα παιδιά. Αλλά ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε λάθη, είναι δεδομένο. Επίσης, είναι αλλιώς όταν έχεις πολλά στο κεφάλι σου και είσαι πέρα από γονέας χίλια δύο άλλα πράγματα ενώ όταν είσαι επαγγελματίας παιδαγωγός μπορείς να είσαι συγκεντρωμένος σε αυτή σου την ιδιότητα. Από την άλλη το να κουνάνε κι οι γονείς το δάχτυλο το βρίσκω άσχημο. Έχω δει στην τελική σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον να τα αντιμετωπίζουν σαν δικά τους παιδιά και σακαταμένες ακόμη ( μέση/χέρια) να τους νοιάζει να παρέχουν φροντίδα σε κάκιστες μάλιστα συνθήκες και για τα παιδιά και για τις ίδιες.