Ο ομότιμος καθηγητής εκφράζει άποψη και για θέματα πολιτικής, κάτι που στις φιλελεύθερες δημοκρατίες ο καθένας έχει φυσικά το δικαίωμα να κάνει. Ταυτόχρονα όμως σε θέματα που δε έχουν να κάνουν με την ειδικότητά του (π.χ. για την «εθνικότητα» των κεφαλαίων), η άποψη του έχει το ίδιο βάρος που έχει η άποψη του κάθε μπάρμπα στο καφενείο.Τόσες υπηρεσίες του δημοσίου και τόσα δικαστήρια (και μάλιστα ο Άρειος Πάγος, πολλές φορές και με διαφορετικές συνθέσεις) δε κατάφεραν να βρουν κάτι απαγορευτικό για την επένδυση. Άρα δύο είναι τα τινά: είτε οι κυβερνητικοί αντιδρούν για μικροπολιτικούς λόγους, είτε ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός είναι βαθιά διεφθαρμένος και εκτός του ελέγχου της κυβέρνησης. Εγώ πιστεύω το πρώτο, αλλά αν ισχύει το δεύτερο τότε προφανώς η Χαλκιδική είναι το τελευταίο από τα προβλήματά μας. Δηλαδή τα θέματα προστασίας περιβάλλοντος εξαρτώνται από τις ευαισθησίες του εκάστοτε υπουργού και μόνο; Ποιος του έχει δώσει το δικαίωμα να αποφασίζει και με ποια ιδιότητα; Ακόμα και αν «σωθεί» η Χαλκιδική, ο υπουργός θα πρέπει να αποφασίζει για κάθε έργο που γίνεται στη χώρα από εδώ και πέρα;