Όταν ήμουν μικρότερη δε φορούσα ποτε τακούνια γιατί πάντα κάποια θα μου έλεγε να μη περπατάω δίπλα της ή να κάθομαι στο μαγαζί για να μη φαίνεται αυτή κοντή. Γελούσα αλλά από μέσα μου έκλαιγα γιατί δυστυχώς το ύψος μου προκαλούσε πάντα σχόλια και ζήλιες. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να νιώθω εγώ άσχημα για τα κόμπλεξ των άλλων. Διάλεξα φίλες που χαίρονται για μένα και δεν προσπαθούν να με ρίξουν ψυχολογικά. Και αν θέλω να βάλω τακούνια βάζω και γίνομαι 1,95 και δε με νοιάζει καθόλου αν κάποιος νιώθει άσχημα!(Η αλήθεια είναι βέβαια ότι με τακούνια δεν μπορώ να περπατήσω οποτε τα αποφεύγω αλλα αν μου ρθει να βάλω θα βάλω και οποιος έχει πρόβλημα ας μη βγει μαζί μου!)