Δεν σου κρύβω ότι χαμογέλασα με τη διάθεση του σχολίου σου, και σαφώς με το τελευταίο σημείο.Απαντώ στην ερώτησή σου : Έχω να πω ότι είναι ηθογραφικό στοιχείο σε αμφότερες τις περιπτώσεις. (Σε κάλυψα, πιστεύω)Αναφορικά με τα παραπάνω σημεία σου, κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι παρουσιάζει τη μία και αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα της εποχής. Είπαμε ότι ήταν ένα ηθογραφικό στοιχείο της εποχής - και ήταν. Αν η κριτική σου επικεντρώνεται στην απλοϊκότητα, την ευκολία, την απουσία εμβάθυνσης, την πεζότητα και την χαζοχαρούμενη οπτική που ομολογουμένως διαπότιζαν μέχρι το κόκκαλο τις εμπορικές ταινίες του Φίνου και των παρακείμενων εταιριών, δεν θα μπορούσες να με βρεις περισσότερο σύμφωνη. Έτερον εκάτερον.Επιπρόσθετα. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι οι γυναίκες στην Ελλάδα εκείνη την εποχή γουστάρανε ξύλο από τους άνδρες τους. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΑΝΕ (ανατολίτισσες ήταν σαφώς, αλλά όχι και μέχρι αυτού του σημείου!). Παρόλα αυτά, εννοείται ότι ένας μπρουτάλ άνδρας, που δεν κωλώνει να σηκώσει και χέρι καμιά φορά προκειμένου να επιβληθεί, εθεωρείτο μακράν πιο ελκυστικός, από αυτές τις ίδιες γυναίκες που - επαναλαμβάνω - ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΑΝΕ ΝΑ ΤΡΩΝΕ ΞΥΛΟ από τους άνδρες τους. Σου διαφεύγει ότι μπορεί κάλλιστα να βρίσκεις μια συμπεριφορά αφροδισιακή, και παρόλα αυτά να μην την επιθυμείς ή (ακόμα συχνότερο) όταν τη βιώνεις στο ρεαλισμό της εσύ ο ίδιος να την βρίσκεις το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τελείως αποκρουστική. Πάλι, έτερον εκάτερον, λοιπόν. Άλλωστε, χωρίς να έχω ζήσει εκείνη την εποχή βέβαια και άρα αυθαιρετώντας ίσως σε μεγάλο βαθμό, προσωπικά αν με ρωτάς, πιστεύω ότι το αφροδισιακό της εν λόγω συμπεριφοράς στην γυναικεία αντίληψη των Ελληνίδων του '60 εστιαζόταν στο αντίστοιχο ύφος του άνδρα και όχι σε αυτή καθ'αυτήν την πρακτική εφαρμογή της συμπεριφοράς. Αποτελούσε δηλαδή στυλιστικό/φορμαλιστικό στοιχείο περισσότερο (το αφροδισιακό του πράγματος εννοώ, δεν υπονοώ ότι το ξύλο δεν ήταν διαδεδομένη πρακτική άνδρα προς γυναίκα). Η υπόνοια της υπόσχεσης άλλων στοιχείων που εκλαμβανόταν δια της προς συζήτησιν ανδρικής συμπεριφοράς θαρρώ πως ήταν που ενίσχυε την ελκτικότητά της, παρά η διάθεση και η ανοιχτότητα των γυναικών να υποστούν αυτή την συμπεριφορά. Ελπίζω να έγινα κατανοητή. (εμένα η μάνα μου δεν είναι εκείνης της εποχής, αλλά η μία γιαγιά μου, δεκαετία του '50 πήρε διαζύγιο από τον βιολογικό παππού μου επειδή την έδερνε, δεχόμενη να υποστεί τα μύρια όσα, ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ κατακραυγή από την κοινωνία που, εκτός από το βαρύ ψυχολογικό σκέλος της υπόθεσης, είχε ακόμα βαρύτερο αντίκτυπο σε ζωτικές πρακτικότητες, συγκεκριμένα έφυγε από το σπίτι με 2 μωρά παραμάσχαλα, άνεργη, απένταρη, με όλη την κοινωνία απέναντί της να την αποκαλεί πουτάνα επειδή εγκατέλειψε τον άντρα της, μέχρι και η ίδια η πατρική της οικογένεια την έδιωξε... χαμός! Άσχετο με το θέμα μας αλλά η ιστορία της δικής μου γιαγιάς ευτυχώς έχει happy end : τα κατάφερε, επιβίωσε, πήρε άλλον άντρα, αυτή τη φορά καλοπαντρεύτηκε και ευτύχησε!)