Το "προοδευτικών" θα παρακαλούσα να μπαίνει σε πλήθος εισαγωγικών. Επειδή κάποιοι λερώνουν την έννοια, δεν θα την απαρνηθούμε στην ουσία της ούτε θα αρχίσουμε να ντρεπόμαστε για αυτήν.Σχετικά με τις ελαφρές ελληνικές ταινίες του '50 και του '60, δεν "παρουσίαζαν" το χαστούκι ως αφροδισιακό. Ήταν αφροδιασιακό για εκείνη την εποχή. Εθεωρείτο πράγματι ένδειξη ανδρισμού και αρρενωπότητας να χτυπάς μια γυναίκα για να της επιβάλλεσαι, η Φίνος και οι λοιπές εταιρείες το παρουσίαζαν όπως η συγκεκριμένη συμπεριφορά εκλαμβανόταν και ερμηνευόταν πραγματικά από την κοινωνία. Χθες έτυχε να καθίσω για λίγο να παρακολουθήσω το "Τζένη Τζένη" (που προβαλλόταν μεταμεσονύκτια), που θεωρώ μια από τις καλύτερες ταινίες στο είδος της. Η πρωταγωνίστρια είναι μια δυναμική, μορφωμένη, καλλιεργημένη, ευφυής γυναίκα που όλοι οι άνδρες την θαυμάζουν για την προσωπικότητά της, ένας πολύφερνος γαμπρός δε (αυτοδημιούργητος μεγαλοεπιχειρηματίας) εκτός του ότι λατρεύει να κάνει συζητήσεις μαζί της και εκδηλώνει το θαυμασμό του, δηλώνει στους φίλους του ότι θα άφηνε την διαβόητη εργένικη ζωή του playboy που μέχρι πρότινος έκανε, αν μπορούσε να έχει πλάι του μια τόσο αξιόλογη γυναίκα όπως αυτή. Σε κάποια σκηνή λοιπόν, η Τζένη φεύγει από το νυχτερινό μαγαζί που διασκεδάζουν με τον τύποις σύζυγό της, πικαρισμένη που εκείνος φαίνεται να προτιμάει την κοπέλα που ουσιαστικά συνδέεται μαζί του. Ο σύζυγός της αργότερα την αναζητάει παντού αλλά δεν τη βρίσκει, φτάνει και στο πατρικό της μήπως εκείνη κατέφυγε εκεί, και βρίσκει τον πατέρα της (Παπαγιαννόπουλο) οπότε και τον ενημερώνει αναστατωμένος ότι η Τζένη χάθηκε. Ο πατέρας της τότε του λέει "Ωχ, άρχισε από τώρα να σου κάνει τέτοια;! Δώστης ένα χεράκι ξύλο και θα δεις πώς θα στρώσει."(!)....