Λένα κι εγώ δεν διαφωνώ με την ουσία της διαπίστωσής σου. Και οπωσδήποτε κατανοώ το "νισάφι" μπροστά στην ανυπόφορη επανάληψη αυτού του αδικαιολόγητου "μόνο εγώ". Απλώς κατανόω το να νιώσει, και πάλι, έκπληξη και απογοήτευση. Αν πάψουμε να νιώθουμε απογοήτευση με αυτήν την πορεία, φοβάμαι μην αρχίσουμε να τη θεωρούμε και φυσική. (Έεχει βέβαια σημασία και το είδος της απογοήτευσης: Αυτή που οδηγεί στην κινητοποίηση, όχι στη μοιρολατρία και την υποχόρηση. Κατανοώ πως το κείμενο ίσως σου έβγαζε το δεύτερο, και γι'αυτό παρακίνησες προς το πρώτο.)
