Αμπα σ ευχαριστώ για την απάντηση στο 7. Βιώνω μια πολύ παρόμοια κατάσταση εδώ και κάποια χρόνια με τους γονείς μου, και είχα ακριβώς την ίδια πορεία σκέψης με τη γράφουσα. Για μένα αυτό είχε ξεκινήσει γύρω στα 25. Η προτροπή σου είναι σωστή όμως όποτε το προσπαθησα το μόνο που κατάφερα είναι να τσακωθώ εγώ με τη μητέρα μου γιατί είμαι 'αναίσθητη'. 'Εκτοτε, και αφού ξεκάθάρισε μέσα στο κεφάλι μου ότι πρέπει να κρατάω μια ουδέτερη στάση και ότι ναι δεν είμαστε φίλες, αλλά και με την φυσική απόσταση που μας χωρίζει, αυτό που 'εχουμε καταφέρει είναι α) να μιλάμε κυρίως για θέματα καθημερινότητας αποφεύγοντας τα θέματα τζιζ και 2) όποτε ανοίγει ξανά αυτό το θέμα να νοιώθουμε και οι δυο καταπίεση ( για άλλους λόγους η καθε μια). Οπως καταλαβαίνεις αυτό κάπως φθείρει μια σχέση που ίσως ήταν πιο ουσιαστική. Όμως δεν μπορώ να της αλλάξω τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα so it is what it is.