#7.Οι δικοί μου είναι γύρω στα 60.Σχεδόν 40 χρόνια μαζί.Στην ουσία έζησαν τα πάντα ο ένας δίπλα στον άλλο.Έγιναν αυτό,που είναι σήμερα,μεγαλώνοντας ο ένας τον άλλο κι όχι μόνο τα παιδιά τους.Καμιά φορά αναρωτιέμαι,αν θα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι,στην περίπτωση,που είχαν συμβιώσει με άλλους.Υπήρξαν πολύ καλές στιγμές και πολύ δύσκολες στιγμές.Στιγμές,που θαύμασαν το σύντροφο τους και στιγμές,που εκείνος τους απογοήτευσε.Τώρα είναι σε μια ηλικία,που η βιολογική κούραση,αλλά και η φθορά από τα προβλήματα,έχει περιορίσει τη δύναμη τους και τη διάθεση για νέα ξεκινήματα,καινούρια σχέδια.Όχι ότι δεν υπάρχουν,νέοι είναι ακόμα,αλλά μένει περισσότερος χρόνος,για να αναμασούν το παρελθόν,να βγάζουν τα τεφτέρια τους,για να κάνουν λογαριασμό.Εκεί στο μέτρημα βγαίνουν και πίκρες,όνειρα,που δεν ευοδώθηκαν,συμβιβασμοί,που δεν ήταν εύκολοι,αλλά και χαρές,που δεν τις χόρτασαν.Και γκρίνια βγάζουν και παράπονο και θα κατηγορήσουν ο ένας τον άλλο.Και ποιον να κατηγορήσουν στην τελική;Ο εαυτός τους τούς φταίει κι ο εαυτός τους σε μεγάλο βαθμό είναι το μαζί.Και για τα καθημερινά,τα τωρινά τρώγονται,γιατί δεν έχουν την ίδια υπομονή και τις ίδιες αντοχές και τους φαίνονται ακόμα και μικροπράγματα βουνό.Συχνά γίνομαι κυτίο παραπόνων.Με κουράζει αυτό πολλές φορές.Τα ίδια και τα ίδια θα λέμε;Απ'την άλλη νιώθω σαν να περιμένουν από μένα να τους πω,ότι καλά τα κατάφεραν παρά τα λάθη και τις δυσκολίες.Και με συγκινεί αυτό.Με συγκινεί βαθιά,που ζητούν την αποδοχή μου.Στεναχωριέμαι μόνο,που δεν καταφέρνω να τους πω πόσο καλοί γονείς είναι με τα λάθη τους και τα σωστά,πόσο τους χαίρομαι σαν ζευγάρι κι ας μην έχουν την τέλεια σχέση,ότι θα τους έκανα παρέα ακόμα κι αν δεν ήμουν παιδί τους,γιατί όσο και να με νευριάζουν,είναι ωραίοι τύποι.Ακούω,χωρίς να κρίνω.Δε διαλέγω στρατόπεδο.Έτσι κι αλλιώς αυτοί,ακόμα κι όταν διαφωνούν,στο ίδιο στρατόπεδο είναι και το έχουν επιλέξει.Μου τα λένε,ξεθυμαίνουν και συνεχίζουν,όπως ξέρουν.
