#1Ένας καλός γάμος προκύπτει. Όσο κι αν υπάρχουν εξ αρχής κάποιες αναγκαίες συνθήκες όπως έχουμε ξαναπεί (κοινοί στόχοι και κοινές αξίες). Η ανάπτυξη επικοινωνιακών κωδίκων με το πέρας του χρόνου είναι απαραίτητη ώστε να λυθούν όποια ουσιαστικά προβλήματα. Όμως κάποια προβλήματα δεν είναι καν προβλήματα. Ο σύζυγος/η σύζυγος δεν οφείλουν να είναι sparring partners για επιχειρηματολογικό πόλεμο πχ. για την γενικότερη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή ή για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων ή για το αν τα σουτζουκάκια θέλουν περισσότερο σκόρδο και κύμινο (εκτός αν είναι το αγαπημένο σου φαί και σε τσούζει). Για όλα αυτά τα ωραιότατα θέματα υπάρχουν τα συζητητήρια όπου μπορεί κανείς να συνομιλήσει με όλο τον πλανήτη και να επιχειρηματολογήσει όσο επιθυμεί η καρδιά του χωρίς να υποστεί τις συνέπειες της ελλιπούς επικοινωνίας δια ζώσης. Αν τώρα οι καυγάδες άπτονται των παρακάτω θεμάτων 1.χρήματα και διαχείρισή τους2.καθήκοντα στο σπίτι και ρόλοι3.διαπαιδαγώγηση παιδιών 4.σεξουαλική ζωή τότε το θέμα είναι σοβαρό και οι καυγάδες δεν βοηθούν. Αντίθετα χρειάζεται παραγωγικός διάλογος. Δηλαδή διάλογος που εντοπίζει τα παράπονα του άλλου ευκρινώς κι οριοθετεί τι είναι διατεθειμένος ο άλλος να κάνει ώστε να ανταποκριθεί. #4Πάντα και παντού ιστορικά μιλώντας όταν ο κόσμος φοβάται στρέφεται ακροδεξιά. (Και γι'αυτό τα φίλα προσκείμενα μέσα είναι τρομολαγνικά. Ο φοβισμένος θέλει "πατερούληδες"). #5Ποτέ δεν κατάλαβα την αγωνία του μεγαλώματος σε σχέση με τις ρυτίδες. Άντε πες είμαι ευνοημένη αλλά βρε παιδί μου δεν είναι απείρως σημαντικότερο να είσαι υγιής και αρτιμελής και να μπορείς να ευχαριστηθεί μια καλή ποιότητα ζωής μεγαλώνοντας (που κανένας δεν μπορεί να στην εγγυηθεί); Όποιος έχει περάσει μερικά χειρουργεία ή έχει κάποια ασθένεια νομίζω μπορεί να καταλάβει. Επομένως οι ανησυχούσες για τις ρυτίδες μπορούν να θεωρούν εαυτούς ιδιαίτερα κωλόφαρδους! #7Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι εκτός από τον απολογισμό που κάνουν (τον κάνουν κι οι μεσήλικοι αυτόν) έχουν τα διάφορα προβλήματα υγείας που τους ταλαιπωρούν και σκέπτονται την ανημπόρια του τέλους. Τι θα τους "σκάσει" και ποιός θα τους φροντίσει. Πρέπει να είναι εφιαλτικό να είσαι ανήμπορος και να πρέπει να σε προσέξει ένας άνθρωπος που δεν είσαι σίγουρος ότι το κάνει με το ενδιαφέρον και την αγάπη πλέον που θα ήθελες. Τα αποθέματα αγάπης κι υπομονής δεν είναι ανεξάντλητα (ένας καλός λόγος να μην πρήζουμε τα ταίρια μας - κάποια στιγμή μακρινή ας μη σιχτηρίζουν που έμειναν τελικά δίπλα μας και να μην νιώθουν ότι διεκπεραιώνουν καθήκον).
