#2,4 Α,μπα μου, αν μου επιτρέπεις το θάρρος, νομίζω ότι η άδικη ταμπέλα της "κυνικής" κάπως έτσι εμφανίστηκε - έχοντας κατά νου κι ότι, για τους περισσότερους, ο χαρακτηρισμός "κυνικός" δεν εκλαμβάνεται με το ειδικό βάρος που του δίνεις (ενώ συχνά έχει και θετικό πρόσημο, μάλλον λόγω της σύνδεσης του όρου με την πλούσια εικονογραφία κουλ, πνευματωδών αντιηρώων της ποπ και μη ποπ κουλτούρας, από τον Holden Caulfield ως τον Sherlock και τον House).Προσωπικά, για κάποιες από τις απαντήσεις σου, θα επέλεγα τις λέξεις κοφτή ή σκληρή κριτική - και πολύ συχνά απόλυτα δικαιολογημένη. Αλλά καμιά φορά ίσως υπέρμετρα σκληρή, όπως πχ. στην 4. Δε λέω, έχει καταντήσει κουραστικό αυτό το "μόνον εγώ" που τόσες φορές έχουμε διαβάσει εδώ ("μόνο εγώ βλέπω τις κοινωνικές αδικίες; μόνο εγώ έχω προβληματισμούς;" κλπ.), βγάζει κάτι το υπεράνω, ή μια έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Αλλά γιατί να είναι τόσο σκανδαλιστική η απορία της "ΟΚ οι απελπισμένοι, οι εξαθλιωμένοι από την κρίση, αλλά οι καλοζωισμένοι γιατί παρασύρονται τόσο εύκολα στα άκρα, στη μισαλλοδοξία, στο λαϊκισμό;"Εξάλλου κι εσύ, στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο που είχες βγάλει την ίδια εποχή, μιλούσες για την έκπληξή σου όταν συνειδητοποίησες τη μαζική υποστήριξη στον Trump σε μια πολιτεία, πόλη και γειτονιά που δεν έδειχνε να έχει πληγεί από την οικονομική κρίση.