βρε #2, μου θύμισες τον εαυτό μου όταν ήμουν γύρω στα 20. Κάνεις πολύ καλά που ψάχνεσαι και να συνεχίσεις να το κάνεις. Εξάλλου αν δεν το κάνεις τώρα που είσαι φοιτήτρια πότε θα το κάνεις;Μην το πάρεις στραβά αυτό που θα σου πω, αλλά φαίνεται από αυτά που λες ότι δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο ταλέντο/χάρισμα. Αν είχες κι εσύ η ίδια θα το ξερες και οι γύρω σου θα το ήξεραν και όλο αυτό θα σε είχε πάει από μόνο του στο μονοπάτι που πρέπει. Νομίζω ότι σου αρέσει γενικά η ενασχόληση με την τέχνη, αλλά δεν είσαι δωσμένη κάπου, δεν είσαι πωρωμένη, πώς το λένε, δε ζεις για αυτό. Πάλι μην το πάρεις στραβά, αλλά νομίζω ότι σου βγαίνει μια αντιδραστικότητα απέναντι στους γονείς σου μέσα από αυτή τη διαδικασία, θέλεις κάπως να κάνεις την επανάστασή σου.Οι προηγούμενοι σχολιαστές τα είπαν περίφημα για το πώς μπορείς να συνδυάσεις αυτό που σπουδάζεις με την τέχνη. Για την ιστορία, όταν πήγαινα λύκειο έκανα παράλληλα και σχέδιο για να δώσω για Αρχιτεκτονική. Ήμουν (και είμαι) καλή στη ζωφραφική οπότε ήταν κάπως μονόδρομος να πάω προς κάποια σχολή που να μπορώ να εκμεταλλευτώ το ταλέντο μου σε πρακτικό επίπεδο. Τη μέρα των εξετάσεων για το σχέδιο δεν πήγα να δώσω. Το τελευταίο διάστημα πριν τις εξετάσεις, προσπαθούσα να με φανταστώ αρχιτέκτονα και δεν μπορούσα. Το κόλλημά μου ήταν (και είναι) ότι αν μου ζητηθεί να δημιουργήσω κάτι και δεν έχω όρεξη, θα καταπιεστώ φοβερά. Δε θα μπορούσα να το κάνω επάγγελμα, να το δω βιοποριστικά και δε μετάνιωσα ποτέ για αυτή μου την απόφαση. Ευτυχώς οι γονείς μου ήταν ψύχραιμοι χαχα. Μπήκα σε άλλη σχολή θετικών επιστημών και παράλληλα είχα πολλές ευκαιρίες να ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Ακόμα και σήμερα που δουλεύω στον κλάδο της υγείας, αναλαμβάνω projects (πχ εικονογράφηση) αλλά το κάνω επιλεκτικά, στο δικό μου χρόνο και ρυθμό. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο #2