Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση στο όλο θέμα. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις όπου κάποιος άνθρωπος ανεξαρτήτως επαγγέλματος έχει μια κάποια αγοραφοβία, ανθρωποφοβία, πείτε την ό,τι θέλετε, η αποδοχή του κοινού κινείται στην κλίμακα αξιών της καταξίωσης. 'Ομως εδώ παίζεται όλο το παιχνίδι. Προσέξτε. Για ποιά πράγματα έχουν κινήσει το ενδιαφέρον και "αναγνωρίζονται" στο δρόμο; Για το Είσαι το Ταίρι μου, τους Απαράδεκτους κλπ. δηλαδή για mass επιτυχίες, όχι για την σούπερ ποιοτική παράσταση στο υπόγειο θεατράκι του Αρμένη πχ που χωράει 10 άτομα, φερ'ειπείν. Η ενόχληση λοιπόν -μου φαίνεται προσωπικά- πως απορρέει ακριβώς από μια απαξίωση του κοινού που τους έμαθε από το μέσο ευρείας αποδοχής κι όχι από το ελίτ (με την καλή και την κακή έννοια) θέαμα για το οποίο κόπτονται. Και ναι μεν έχουν κάποιο δίκιο ("άλλος ένας που θέλει να φωτογραφηθεί με τον 'Γιάννη' μετά 20 έτη, λες και δεν έχω κάνει κάτι άλλο") κι από την άλλη η στάση αυτή αποπνέει ακριβώς έναν κάποιον ελιτισμό που δύναται να τους καταστήσει αντιπαθείς, ακριβώς στο κοινό που τους αγάπησε από τα σήριαλ γιατί εμμέσως έτσι το υποτιμούν. Οι υπόλοιποι δεν νομίζω ότι θα στεναχωρηθούν κι ιδιαίτερα άλλωστε.