...Η υπεροχη αυτη γυναικα,υπηρξε η ζωσα κιβωτος του λαικου μας πολιτισμου,μια κιβωτος σωτηριας κυριολεκτικα ,οπου απροσμετρητος πλουτος της δημοτικης μας παραδοσης,αποθησαυριστηκε και σωθηκε οριστικα,απο την επελαση του αδιστακτου χρονου.Για δεκαετιες ολοκληρες,ακουραστα,επιμονα,αθορυβα,κατεγραψε με το θρυλικο μαγνητοφωνο της,καθε λησμονημενο τραγουδι,σε καθε απομακρη γωνια αυτου του τοπου,οπως πρωτος επραξε ο λατρεμενος της δασκαλος,ο Σιμων Καρας,που την θεωρουσε αλλωστε διαδοχο του στη διασωση,μελετη και αναδειξη,αυτου του πλουτου.Πιστη στα οραματα του δασκαλου της,δεν αρκεστηκε στην μουσειακη καταγραφη των δημοτικων τραγουδιων,αλλα επεμενε αυστηροτατα να τα διδασκει με τον αυθεντικο τροπο που της τα τραγουδησαν,οι αγραμματοι υπερηλικες της ελληνικης επαρχιας,προς τους οποιους ετρεφε τεραστιο σεβασμο και αγαπη.Η παροιμιωδης σεμνοτητα της,δεν κλονιστηκε ποτε απο οποιαδηποτε επαρση-καθ'ολα δικαιολογημενη-για το τεραστιο εργο της.Κατηγγειλε με παθος την εκπτωση του πανηγυριτζιδικου "δημοτικου" τραγουδιου,κατονομαζοντας αφοβα οσους θεωρουσε υπευθυνους για την καταντια αυτη.Χαρακτηριστικα ειναι για παραδειγμα,ολα οσα καταλογιζε στην οικογενεια Κονιτοπουλου,την οποια θεωρουσε συμφορα για το νησιωτικο τραγουδι μας.Ειχα την μεγαλη τυχη να την γνωρισω ενα χρονο πριν το "φευγιο" της,ετσι αντιμετωπιζε αλλωστε τον θανατο,σαν μια τελευταια αναχωρηση που καθολου δεν την φοβιζε.Οταν την ρωτησα πως θα ηθελε να την θυμουνται οι επομενες γενιες,μου απαντησε γελωντας: "σαν μια μελισσα παιδι μου,που πεταξε σε οσα περισσοτερα λουλουδια μπορεσε,για να μαζεψει την καλυτερη γυρη και να σας αφησει το καλυτερο μελι της δημοτικης παραδοσης μας"....Αγαπημενη μας Δομνα,η θυμηση σου,θα γλυκαινει παντα ολους οσους ευλογηθηκαν να σε γνωρισουν,οπως γλυκαινει εμας το υπεροχο "μελι" που μας χαρισε η ανεξαντλητη αγαπη σου για αυτο τον τοπο...