Το 1986 είχαν έρθει δυο φιλικά ζευγάρια της οικογένειας μου στο σπίτι και μας μιλούσαν με ενθουσιασμό για το ταξίδι τους στην Μόσχα. Μέλη και οι τέσσερις του ΚΚΕ. Όλα ήταν τέλεια, η πόλη υπέροχη, του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά στα μαγαζιά, ο κόσμος ευτυχισμένος. Όταν έφυγαν, ρώτησα τον πατέρα μου να μου πει αν όλα αυτά ήταν αλήθεια. "Άσε παιδάκι μου, οι άνθρωποι είναι βλαμμένοι στον εγκέφαλο", μου απάντησε. Πέντε χρόνια μετά, όταν ο υπαρκτός κατέρρευσε, αποκαλύφθηκε όλη η αλήθεια και μαζί της κατέρρευσαν όλα τα ψέματα που αυτοί οι άνθρωποι είχαν τόση ανάγκη να πιστέψουν. Ακόμη και σήμερα, οι κομμουνιστές πιστεύουν ακράδαντα ότι η κατάρρευση που υπαρκτού συνέβη λόγω του λυσσαμένου πολέμου που του άσκησε η δύση και ο καπιταλισμός. Όχι από την εγγενή αδυναμία του "σοσιαλισμού" να αντιμετωπίσει τα καθημερινά προβλήματα των κοινωνιών του. Ούτε από την ασφυκτική παρέμβαση του σε όλες τις πτυχές της οικονομικής δραστηριότητας που οδήγησαν στην διάλυση κάθε δομής παραγωγής και εμπορίου. Αλλά, έτσι είναι, γιατί δεν μπορείς με τίποτε να αλλάξεις την γνώμη ενός πιστού, γιατί η πίστη του δεν βασίζεται σε αποδείξεις, αλλά σε μια βαθιά ανάγκη του να πιστέψει.Η κυρία Μεγαλούδη έζησε δύο χρόνια στην Βόρεια Κορέα και δεν βρήκε τίποτε σούπερ ενοχλητικό. Ούτε ότι κάποιος άγνωστος θυρωρός μπορούσε να μπει ότι ώρα ήθελε στο σπίτι της, ούτε ότι την παρακολουθούσαν και την ρουφιάνευαν σε κάθε βήμα της, ούτε ότι ήταν περιορισμένη μόνο σε κάποια επιλεγμένα σημεία της πρωτεύουσας, ούτε ότι δεν υπάρχει ελευθεροτυπία αλλά μόνο λογοκρισία, ούτε ότι υπάρχουν γκούλακ, πολιτικοί κρατούμενοι και βασανιστήρια, ούτε ότι δεν υπάρχει δημοκρατία και η ίδια παλαβή οικογένεια κυβερνά με μεσσιανικό τρόπο 60 χρόνια την χώρα. Τίποτε από αυτά δεν είναι σοβαρό!Η χώρα, δεν έχει βρει ακόμη την πλήρη ευτυχία, γιατί -φυσικά- ευθύνεται η κακιά δύση που δεν αφήνει να έρθουν στην χώρα σύριγγες και αντιβιωτικά. Το ότι η χώρα έχει λεφτά να φτιάχνει πυρηνικά όπλα αλλά όχι ιατρικό εξοπλισμό πχ είναι ευθύνη των κακών ξένων. Δύο χρόνια εκεί δεν κατάλαβε το τι συμβαίνει πραγματικά σε αυτό το κολαστήριο. Περιφέρονταν ευτυχής στους δρόμους της Πιονγκγιάνγκ, ακκιζόμενη από την ίδια της την εικόνα ως σπάνιου φρούτου, αυτή μόνη, μια Ευρωπαία να έχει το προνόμιο να μπορεί να ζει εκεί. Ούτε καν ότι υπάρχει λοιμός στον 21ο πρώτο αιώνα σε ένα κράτος δεν την θορύβησε. Άλλωστε ήταν μια συγκυρία κακών συμπτώσεων που η μισή χώρα ψόφησε στην πείνα: Κακός καιρός, κακοί ξένο... Άλλωστε δεν έγινε και τίποτε, υπάρχουν πατατάκια να φάμε. Δεν ξέρω πραγματικά τι με θλίβει περισσότερο. Η άγνοια της, η αδιαφορία της να δει την αλήθεια, ο slumdog tοurism τρόπος που έζησε; Η κυρία αυτή είναι ο ορισμός του ατόμου που κάθε απολυταρχικό καθεστώς χαίρεται ειλικρινά να υπάρχει, για να δικαιολογεί ως πρεσβευτής καλής θέλησης στον υπόλοιπο κόσμο τις αυθαιρεσίες του καθεστώτος.Τώρα που το σκέφτομαι, αυτούς που πραγματικά λυπάμαι είναι οι Βορειοκορεάτες. Αυτοί που ξέρουν και υποψιάζονται, υποφέρουν και φοβούνται όλη τους τη ζωή. Αυτοί που έχουν άγνοια του πως ζουν στον υπόλοιπο πλανήτη, ζουν μακάριοι στην φούσκα τους. Και ένας Αλβανός κάποτε είχε πει πως κάθε φορά που τους έκοβαν το ρεύμα και δεν υπήρχαν τρόφιμα στα ράφια, η καθοδήγα τους έλεγε ότι, ρεύμα και φαί τα έστελναν στα Γιάννινα "γιατί πάλι ξέσπασαν επιδημίες από τον λοιμό και πρέπει να τους βοηθήσουμε" Στο εν τω μεταξύ οι Νοτιοκορεάτες σε τρεις γενιές έχουν μέσο όρο ύψους 15 ψηλότερο από τους Βορειοκορεάτες και 12 χρόνια μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. Θα είναι τα πατατάκια.
