Οι δικοί μου γονείς δούλευαν τις ίδιες ώρες (δεν δούλευε δηλαδή κάποιος παραπάνω ώρες από τον άλλο) και οι υποχρεώσεις που είχαν όσον αφορά στις δουλειές του σπιτιού ήταν επίσης μοιρασμένες: η μητέρα μου μαγείρευε, ο πατέρας μου έπλενε τα πιάταη μητέρα μου έβαζε πλυντήριο, ο πατέρας μου άπλωνε τα ρούχα κτλ.Η μητέρα μου λοιπόν, που παντρεύτηκε το 1984, δεν χρειάστηκε να συνδυάσει καριέρα και οικογένεια, γιατί απλούστατα και ο πατέρας μου ασχολιόταν εξίσου με την οικογένεια (το μεγάλωμα των παιδιών, τις δουλειές του σπιτιού κτλ).Γιατί σήμερα, το 2016, δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι η μόνη λύση είναι να αναλάβει και ο άντρας τις ευθύνες που του αναλογούν στο νοικοκυριό;Εγώ προσωπικά δεν έχω καθόλου το όνειρο να γίνω <<τέλεια>> γυναίκα: δηλαδή και να δουλεύω, και να ασχολούμαι μόνο εγώ με τα παιδιά, και να κάνω μόνο εγώ τις δουλειές του σπιτιού.Αυτό που ονειρεύομαι, και από όσα ακούω γύρω μου πιστεύω ότι και πολλές άλλες νέες κοπέλες ονειρεύονται το ίδιο, είναι να κάνω οικογένεια με ένα άντρα που θα ασχολείται εξίσου με εμένα και με τα παιδιά και με το σπίτι.