Το ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ήταν μιά απ΄τίς πιο φρικτές ταινίες πού είδα φέτος. Εμπαζε σχεδόν από παντού:-είχε χαρακτήρες πού υποδύονταν τούς Ελληνες ενώ έμοιαζαν με Λονδρέζους πού τούς έμαθαν ελληνικά.-είχε ένα ζευγάρι πού μιλούσε για θέματα πού δεν αφορούσαν κανέναν πάρα μόνο τον εαυτό του, ακόμα και το ίδιο το ζευγάρι έπληττε με τα δήθεν "ενδιαφέροντα" πράγματα πού συζητούσε-είχε αφόρητο τέμπο. Δεν εννοώ αγγελοπουλικό (για μένα ο ορισμός τού αφόρητου τέμπο), αλλά ένα τέμπο όπου τσάκωνες τον εαυτό σου να πηγαίνει χαλαρά τουαλέττα, να κάνει κάνα τηλεφωνάκι, να πηγαίνει κουζίνα να φτιάξει κάνα σαντουιτσάκι, και να γυρνάει πίσω χωρίς να έχει χάσει ούτε γραμμάριο απ΄την "ουσία" τής ταινίας.Αισθάνθηκα σαν σούπερ-ήρωας τής Marvel βλέποντας την.