Παιδιά το 29 είναι σίγουρα από τα σημαντικότερα, το έχω δει σε δικούς μου ανθρώπους, αφού παιδιά δεν έχω ακόμη. Αλλά αυτό για το οποίο μπορώ να μιλήσω είναι το 3: Χωρίς πλάκα. Μπορεί να υπάρχουν λόγοι για να κάτσεις σε μια φρικτή δουλειά. Το να ζήσεις, πχ. Αλλά καμιά δικαιολογία δεν αρκεί για μια πραγατικά προβληματική σχέση. Μα καμιά. Το διαπιστώνεις όταν θες να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, να πιάσεις τον νεότερο εαυτό σου και να τον ταρακουνήσεις μέχρις αποκολλήσεως του εγκεφάλου για να τον εμποδίσεις να πετάξει 1, 3, 5 χρόνια από τη ζωή σου στο καλάθι των αχρήστων. Μικρός νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου χρόνια για πέταμα, αλλά είναι μεγάλο ψέμα. Είτε από φόβο για το άγνωστο, από καταπίεση, από χαζή ελπίδα ότι θα αλλάξεις κάποιον ή από μηδενική αυτοεκτίμηση, κολλάμε πολλοί σε άρρωστες καταστάσεις. Και δεν αξίζουν ούτε καν ως εμπειρίες που "θα σε κάνουν αυτό που είσαι". Είτε γιατί αρκούν λίγες βδομάδες για να πάρεις το όποιο μάθημα, είτε γιατί "αυτό που είσαι" θα είναι ένας άνθρωπος γεμάτος κόμπλεξ, φοβίες και αυτολύπηση.