Το άρθρο της κας. Ε. Γιαννοπούλου (αναφέρομαι στο αρχικό άρθρο του unfollow) είναι μάλλον ένα εξαιρετικό δείγμα της παθογένειας της αριστερής άποψης στην χώρα μας. Με συγχωρείτε, εννοούσα: της "αριστερής" άποψης στην χώρα μας. Το πρόβλημα της αρθρογράφου (γιατί θα φτάσουμε και στο πρόβλημα των περιοίκων) είναι ασφαλώς οι ίδιοι οι atenistas και όχι ασφαλώς η μπογιά που κάλυψε τα σκαλοπάτια της Μαρασλή. Ακόμα ειδικότερα, το πρόβλημα της με τους atenistas είναι το "ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας". Η "αριστερή" αρθρογράφος νιώθει αμήχανα στον απολιτικ εθελοντισμό των atenistas. Xειρότερα: νιώθει πως οι atenistas κλέβουν τον λεξιλόγιο της "αριστεράς", δηλαδή την συμμετοχή, την προσφορά, την ανοικτότητα, τον εθελοντισμό, την εμπλοκή με τον δημόσιο χώρο. Ασφαλώς οι atenistas προσφέρουν στην πόλη, όχι ακριβώς όπως πρόσφεραν οι Αγανακτισμένοι του Συντάγματος (οι οποίοι είχαν τις ευλογίες της "αριστεράς"): χτίζουν-δεν γκρεμίζουν, δουλεύουν-δεν φωνάζουν, συμμετέχουν τοις πράγμασι-δεν θεωρητικολογούν. Αλλά το επίπεδο πρέπει να πέσει κι άλλο: η κα. Ε. Γιαννοπούλου αισθάνεται προδομένη από τους κατοίκους του Κολωνού οι οποίοι είναι "φτωχοί" και θα έπρεπε να φτύνουν τους εστετ atenistas και να αγκαλιάζουν την "αριστερά" των συνθημάτων. Έτσι τους καταγγέλλει ως αδαείς, κατεβάζοντας τους σε έναν επίπεδο Ινδιάνου που λαμβάνει ευχαριστημένος τα καθρεπτάκια από τους αποικιοκράτες.Ειρωνεύεται τον φτωχό κόσμο των υποβαθμισμένων συνοικιών και εξυμνεί το λεπτό γούστο της (κατά τα άλλα δεξιάς) συνοικίας του Κολωνακίου. Εύγε. Πάμε και στις διαμαρτυρίες: Ασφαλώς ποτέ δεν θα μάθουμε ποιοί και πόσοι κάτοικοι της περιοχής διαμαρτυρήθηκαν και εναντιώθηκαν στους atenistas. Αυτό αποσιωπάται από το άρθρο. Όμως ακόμα και αν οι atenistas έκαναν λάθος (ΕΝΑ λάθος!) η αντιπάθεια της αρθρογράφου απέναντι στον εθελοντισμό είναι ενδεικτική της κυρίας: συντήρηση και πάλι συντήρηση.
