Ακομα και αν ενας σκυφτος (από τα προβληματα και τις σκοτουρες) πολιτης αυτης της γκριζας πολης, σηκωσει το βλεμμα του 10 εκατοστα πιο ψηλα και σταματησει να κοιταζει με αδειο βλεμμα τη τσιμεντοπλακα ή το τσιμεντενιο πατημα (που δεν βαφτηκε) και δει τον "οριζοντα των χρωματων" της σκαλας, να ανοιγεται μπροστα του, ειναι νικη. Ακομα και ενα ζευγαρι απο τη Ρωσια , στο δρομο προς το τελεφερικ, ή ένα ζευγαρακι που θα ανεβει χερι-χερι τα σκαλια, βγαλει 10 αναμνηστικες φωτο στα σκαλια και παρει αυτη την αναμνηση / εμπειρια μαζι του στη Μοσχα ή στο σπιτι του....ειναι νικη.Ακομα και αν η παρεμβαση στις σκαλες της Μαρασλη, γινει η σπιθα για διαλογο (ακομα και εντονο), σπιθα για ιδεες και σπιθα για να ενδιαφερθουν οι κατοικοι της περιοχης για κατι περα από τους τοιχους των πολυκατοικιων τους ή το πατακι της εξωπορτας τους, είναι νικη.Αν αυτές οι σκαλες από ένα απροσωπο δημοσιο χωρο (χωρις καμια αρχιτεκτονικη και αισθητικη αξια), από ένα απλο «περασμα» που δεν τραβαει το βλεμμα και δεν «κατοικειται» από πολιτες, μεταμορφωθουν σε προορισμο, σε στοιχειο εκπληξης στη πολη, σε τοπο συνευρευσης και κοινωνικοτητας, σε λογο να τις ανεβεις μονο και μονο για να δεις τι υπαρχει περα από τον οριζοντα σου, σε αιτια να «είναι μακρυς ο δρομος ή η αναβαση στον πηγαιμό» , σε τοποσημο και σημειο αναφορας, σε λογο να γυρισεις το κεφάλι σου, να κοντοσταθεις και να βιωσεις τη «στιγμη» και την «εικονα», να αφουγκραστεις τις μυρωδιες και τα αρωματα της πολης σου, να ακουσεις τους ηχους της, είναι νικη.Ακομα και αν αυτές οι σκαλες (τις οποιες λιγοι γνωριζαν ότι υπηρχαν και ακομη λιγοτεροι τις εχουν ανεβοκατεβει) γινουν η αφορμη, για να σταματησει ο νέο-Ελληνας να κρινει μια φωτογραφια και να παει εκει, στον «τοπο» για να καταλαβει τι εχει γινει με ολες τις αισθησεις του (καθως η πολη δεν βιωνεται ουτε από το FB, ουτε από τις φωτογραφιες), και καταφερει να αφησει το αυτοκινητο του στην ακρη και να αποφασισει την αναβαση, είναι νικη.Ακομα και αν η κυρια του Κολωνακιου, που μεχρι πριν καποιες μερες εβγαζε το σκυλι της στα σκαλια και δεν μαζευε τα «κακακια» του, αλλα τωρα είναι μερος της ηχηρης μειοψηφιας που φωναζει για να φωναζει, μπορει και να ντραπει να το κανει τωρα, είναι νικη.Αν αυτή η κυρια μαθει κιολας ότι από τη Δεινοκρατους και πανω δεν υπαρχει καν δημοσιος φωτισμος και ότι μετα τις 7 δεν μπορεις να δεις περα από τη μυτη σου, και ενδιαφερθει να κανει κατι, είναι ακομα μια νικη.Αν οι σκαλες αυτές γινουν η αφορμη, να πας και λιγο πιο κει, να εξερευνησεις την επομενη ή την πιο πανω γειτονια, να ανεβεις μεχρι πανω και να καταφερεις να εχεις μια αποψη από ψηλα της Αθηνας, είναι νικη.Ακομα και αν ενα κοριτσακι γουρλωσει τα ματια του απο το εντονο χρωμα και τραβηξει τον μπαμπα του απο το χερι για να ανεβουν τις σκαλες, ειναι νικη.Αν τελικα, οι αντιδρασεις των λιγων βρουν τα πολιτικα «καναλια» και αυτή η δραση δεν υποστηριχτει (όπως πριν), και πανε τα συνεργεια του δημου και τα ξαναβαψουν «ποντικι» ή «τσιμεντι», παλι νικη θα είναι γιατι πολύ απλα, καποιος θα εχει ασχοληθει επιτελους. Τα tags, τα συνθηματα, η χωματιλα, το σκουπιδι, τα «κακακια» του σκυλου δεν θα είναι εκει (εστω και για λιγο).Για μενα όλα τα παραπανω εχουν νοημα. Για μενα αυτό είναι Πολη. Όταν οι πολιτες της θα μπορεσουν επιτελους να καταλαβουν ότι το «γκρι» δεν είναι φυσικη συνθηκη και δεν χρειαζεται να το υπομενουν, ουτε να το υποστηριζουν. Όταν επιτελους καταλαβουν ότι ολοκληρη η Πολη είναι σπιτι τους. Περα από το πατακι της εξωπορτας τους. Περα από το πεζοδρομιο τους. Περα από τον δρομο τους. Περα από τη γειτονια τους. Περα από το επομενο σκαλι. Περα από τον οριζοντα που μας βαζουν οι αλλοι. Είναι όλα αυτά μαζι και όλα αυτά «κατοικουν» γυρω και βαθεια μεσα μας.
