Υπάρχουν και έξυπνες τιμωρίες, απ' το να καταφύγεις στην εύκολη λύση της "απλής" σφαλιάρας. Εγώ πείσμωνα όταν τις έτρωγα και γινόμουν μνησίκακος. Αυτήν την ελληνίλα στο θέμα της διαπαιδαγώγησης, αν καταφέρουμε οι νέες γενιές να αποτινάξουμε, θα είναι μεγάλο κέρδος. Και μιλάω ως άτομο που δεν έτρωγε "απλές" σφαλιάρες. Οπότε καμιά φυσική βία στα παιδιά. Δεν έχει λίγο ή πολύ. Τα παιδιά, ναι, δεν είναι σε θέση για διάλογο τις περισσότερες φορές. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντιμετώπισης όμως... Όταν σε έχουν στα όπα όπα, κάνοντάς σου όλα τα χατίρια, κι όταν μυξοκλαίς, "τι είναι πασά μου, να, έλα", κι όταν δεν έχουμε κέφια και ο κανακάρης μας γκρινιάζει πάλι, του ρίχνουμε καμιά ξυλιά. Οι ίδιοι οι γονείς με τη στάση τους άφησαν το παιδί να εκμεταλλευτεί τη δύναμη της κλάψας, -αφού βλέπει ότι πιάνει-... Τ' αγόρια στην Ελλάδα μεγαλώνουμε σαν πασάδες. Όλη η προσοχή πάνω μας. Οι γιαγιάδες ειδικά, σαν κουτάβια μας έχουν. Γίνεσαι ένας άναρχος εγωιστής έτσι. Κι όταν θες να γίνει το δικό σου σε κάποια πράγματα και γκρινιάζεις πολύ, στις βρέχουν. Καλλιεργούν τις προϋποθέσεις της κακής συμπεριφοράς με το παραχάιδεμα, και μετά βαράνε.