Και να 'τανε μόνο αυτό...Η κουλτούρα του βιασμού είναι πιο βαθιά και δεν έχει ως θύτες πάντοτε τους άνδρες.Θυμάμαι όταν πέρασα στην φιλοσοφική πριν 17 χρόνια,ο πατέρας μου μου έδωσε την ακόλουθη φρικιαστική "συμβουλή": εάν ερχόταν μία συμφοιτήτρια και ζητούσε σχέση/σεξ μαζί μου,εγώ έπρεπε οπωσδήποτε να δεχθώ,ακόμη κι αν δεν ήθελα,διότι,εάν δεν δεχόμουνα,θα πήγαινε να πει στους κοινούς μας γνωστούς πως ήμουν "αδελφή",ως αντίποινα.Μάλλον δεν δικαιούμαι να έχω γούστα,έπρεπε να ήμουν ισοπεδωτής.Με λίγα λόγια,εγώ ΕΠΡΕΠΕ να υποστώ σεξουαλική βία από ένα άτομο για να μην υποστώ λεκτική και ψυχολογική βία από περισσότερα,για να μην τύχω μιας συμπεριφοράς,η οποία στα μάτια του κόσμου είναι πιο σοβαρή από τον βιασμό,να είμαι "τοιούτος".Αυτή η νοοτροπία είναι ακόμη κυρίαρχη σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού και αποτυπώνεται ακόμη και στην τέχνη,στην ταινία,π.χ,what women want,η Tomei λέει στον Gibson "μήπως είσαι αδελφή;" και αμέσως αυτός την κάνει σεξ,στο Καφέ της Χαράς,η Λουιζίδου λέει στον Ρώμα "μήπως είσαι ανίκανος και όλα αυτά τα τάξις και ηθική είνα στάχτη στα μάτια μου;" και ο Πόποτας υποκύπτει...Νομίζω πως πρέπει να ανοιχθεί κι αυτός ο φάκελος για να μην με λένε οι συγγενείς μου ομοφυλόφιλο επειδή δεν με βλέπουν με κοπέλα.Δεν γίνεται ένας άνδρας να μην του επιτρέπεται η επιλογή,επειδή κάποιες κακομαθημένες δεν δέχονται το "ΟΧΙ" ως απάντηση!